Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Nowak Sędziowie: Sędzia WSA Mirosław Gdesz Sędzia WSA Tomasz Szmydt (spr.) Protokolant referent stażysta Małgorzata Sieczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi A. K. na Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie przewlekłego prowadzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji 1. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydania decyzji; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz skarżącej A. K. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 8 października 2013 r. A. K. wniosła skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W, nr [...] z dnia [...] lipca 1969 r.
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wnosił o oddalenie skargi względnie o umorzenie postępowania.
Decyzją z dnia [...] marca 2013 r. znak [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego z dnia [..] lipca 1969 r. Prezydium Rady Narodowej w W. nr [...] odmawiającego I. D. przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], oznaczonej nr hip. [...] w części dotyczącej gruntu - dz. ew. nr [...].
Pismem z dnia 15 kwietnia 2013 r. A. K. wniosła o ponowne rozpoznanie sprawy.
Pismem datowanym na dzień 6 września 2013 r. skarżąca wezwała Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej do zaprzestania naruszenia prawa w sprawie rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Decyzją z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 26) - dalej jako "k.p.a." utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] marca 2013 r..
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na wstępie podnieść należy, iż wydanie przez organ decyzji (postanowienia) nie zwalnia Sądu od orzekania, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy nie było to rażące naruszenie (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 października 2013r., I OSK 797/13).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni przychyla się do stanowiska i wykładni zawartej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2013., w sprawie I OSK 17/13 oraz w postanowieniu z dnia 21 marca 2013r. I OSK 481/13, w którym Naczelny Sąd Administracyjny również stwierdził, że użycie w zdaniu drugim art. 149 § 1 p.p.s.a. zwrotu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Wręcz przeciwnie, z analizy tego przepisu wynika, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać na stwierdzeniu, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa albo że naruszenie prawa nie było rażące, mimo że są podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, z uwagi na to, że akt taki został wydany przez organ po wniesieniu skargi do sądu.
Wskazać jednocześnie należy, iż bezczynność organu zachodzi, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie - ale mimo ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem stosownego aktu. Dla stwierdzenia bezczynności organu nie ma przy tym znaczenia fakt z jakich powodów dany akt administracyjny nie został podjęty, a w szczególności, czy bezczynność ta została spowodowana zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu w jego podjęciu. Okoliczności jakie spowodowały zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznawania sprawy (jak też zaniechania) oraz stopień przekroczenia terminów będą miały natomiast znaczenie przy ocenie, czy stwierdzona bezczynność miała charakter kwalifikowany, tj. czy była ona rażąca, w rozumieniu art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., czy też nie.