Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędziowie: NSA Antoni Hanusz, NSA Anna Maria Świderska (spr.), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. M. i J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 957/08 w sprawie ze skargi B. M. i J. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 19 maja 2008 r. nr [...]; [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2002 - 2003 oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 4 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi B.M. i J.M. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 19 maja 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2002, 2003.
Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym ustalonym w toku postępowania podatkowego i przyjętym przez sąd I instancji.
W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego ustalono, że w dniu 25 września 2002 roku J.M. (pożyczkobiorca) zawarł z H.K. (pożyczkodawcą) umowę nieoprocentowanej pożyczki kwoty 1.000.000 zł. W umowie określono termin zwrotu pożyczki na dzień 25 września 2007 roku, a w celu zabezpieczenia roszczeń pożyczkodawcy, pożyczkobiorca miał wręczyć pożyczkodawcy weksel in blanco z klauzulą bez protestu. W dniu 15 października 2002 roku została złożona w Urzędzie Skarbowym K. deklaracja w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych PCC-1 i został opłacony należny podatek od czynności cywilnoprawnej w wysokości 20.000 zł. H.K. zeznał, że udzielił skarżącemu pożyczki nieodpłatnie i jesienią 2006 roku otrzymał zwrot pożyczki bez wynagrodzenia (oprocentowania).
W oparciu o powyższe organ I instancji stwierdził, że podatnik uzyskał przychód w naturze z tytułu nieodpłatnego korzystania z pieniędzy w kwocie 1.000.000 zł w okresie od 26 września 2002 roku do września 2006 roku. Wobec powyższego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił J.M. i B.M. decyzjami z dnia 20 lutego 2008 roku wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok w kwocie 274.891 zł, oraz za rok 2003 w kwocie 465.318 zł. Decyzje oznaczone były podwójnymi numerami i wydane zostały na imię obojga małżonków z uwagi na złożenie w latach 2002 i 2003 wspólnych zeznań podatkowych.
W uzasadnieniach decyzji organ powołał się na treść art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) - dalej "u.p.d.o.f.", który stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług i udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku. Zatem zdaniem organu I instancji wartość nieodpłatnego świadczenia odpowiadała wysokości odsetek, jakie podatnik zmuszony byłby zapłacić pozyskując pieniądze w takiej wysokości drogą kredytu bankowego. Uzasadniając wysokość ustalonego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, organ wskazał, że w toku postępowania wystąpił do banków A., B.., B. oraz D. o podanie informacji o średnich stopach procentowych stosowanych przez te banki w okresie od 25 września 2002 roku do 31 grudnia 2004 roku od udzielonych pożyczek gotówkowych złotych, zabezpieczonych wekslem in blanco z klauzulą bez protestu z wystawieniem pożyczkobiorcy. Na podstawie otrzymanych danych organ wyliczył średnie oprocentowanie kredytów w PLN dla osób prowadzących działalność gospodarczą w wysokości 9,675% i określił przychód uzyskany z tytułu otrzymanej pożyczki za okresy: od 26.09.2002 do 31.12.2002 roku w kwocie 25.711 zł i za okres od 1.01.2003 do 31.12.2003 roku w kwocie 96.750 zł.