Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Artur Kot, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 197/18 w sprawie ze skargi L. H. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 listopada 2017 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. H. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z 21 marca 2018 r., I SA/Kr 197/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę L. H. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 listopada 2017 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz.270 ze zm., dalej: "p.p.s.a.").
2. Pełnomocnik spółki wniósł skargę kasacyjną na powyższy wyrok zaskarżając go w całości i zarzucił:
1. naruszenie przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie błędne zastosowanie art. 151 w związku z art. 146 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi spółki w sytuacji, gdy skarżona interpretacja została wydana z naruszeniem art. 25a ust. 1d w zw. z ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016, poz. 2032 ze zm., dalej: "u.p.d.o.f.") oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017, poz. 201 ze zm., dalej: "o.p.") i art. 14c § 1 i 2 o.p.
2. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez dokonanie błędnej wykładni art. 25a ust. 1d w zw. z ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., które miało wpływ na wynik sprawy polegającej na przyjęciu, iż na potrzeby stosowania wskazanych przepisów, w przypadku umowy pożyczki - jako wartość transakcji dla celów dokumentacji cen transferowych należy uwzględnić zarówno wartość pożyczki (kwotę pożyczki), jak i kwotę odsetek od pożyczki.
Wskazując na powyższe naruszenia wniesiono o uchylenie skarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zgodnie z art. 185 § 1 p.p.s.a. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od spółki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
3. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Analiza akt sprawy wskazuje, że nie zachodzi żadna z przesłanek wskazanych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego mogą zatem dotyczyć tylko naruszeń przepisów wskazanych w skardze kasacyjnej. W świetle art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym i powinna czynić zadość nie tylko wymaganiom przypisanym dla pisma w postępowaniu sądowym, lecz także przewidzianym dla niej wymaganiom szczególnym. Powinna zatem zawierać dodatkowo m.in. przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Koniecznym warunkiem uznania, że strona prawidłowo powołuje się na jedną z podstaw kasacyjnych jest wskazanie, które przepisy ustaw zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć to wpływ na wynik sprawy. To na autorze skargi kasacyjnej ciąży zatem obowiązek konkretnego wskazania i uzasadnienia, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd naruszone zaskarżonym orzeczeniem. Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez sąd i wpływ naruszenia na wynik sprawy, czyli treść zaskarżonego orzeczenia. Zarzuty kasacyjne, które nie odpowiadają tym warunkom uniemożliwiają Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę ich zasadności. Sąd nie może bowiem domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych (por. np. wyroki NSA: z 16 listopada 2011 r., II FSK 861/10 oraz z 17 czerwca 2020 r., II FSK 488/20).