Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 18 października 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Skarbu Państwa - R. w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 16 listopada 2006 r. sygn. akt I SA/Ol 456/06 w sprawie ze skargi Skarbu Państwa - R. w O. na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 11 stycznia 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Skarbu Państwa - R. w O. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. akt I SA/Ol 456/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Skarbu Państwa - R. w O. (dalej: R.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. (dalej: SKO) z dnia 11 stycznia 2005 r., w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000 r.
2. Uzasadniając wyrok, Sąd I instancji stwierdził, że niniejsza sprawa była rozpatrywana ponownie - po uchyleniu przez Naczelny Sąd Administracyjny (wyrokiem z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. II FSK 1505/05) poprzednio wydanego w niniejszej sprawie wyroku WSA w Olsztynie z dnia 31 sierpnia 2005 r., sygn. I SA/Ol 81/05. Należało więc uwzględnić regulację prawną zawartą w art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej P.p.s.a.), zgodnie z którym sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez NSA. Przepis ten w istotny sposób determinuje zakres ocen prawnych możliwych do dokonywania przez Sąd I instancji przy ponownym rozpoznawaniu sprawy.
Zwrócono uwagę, że w powołanym powyżej wyroku z dnia 29 czerwca 2006 r. NSA stwierdził, że punktem wyjścia dla oceny, jaki jest charakter przedmiotowych gruntów, powinna być ewidencja gruntów i budynków, wskazując przy tym na podstawy prawne takiego stanowiska. Stwierdził ponadto, że w świetle obowiązujących w 2000 r. przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 31 ze zm.; dalej: u.o.p.l.), od strony podmiotowej obowiązek w podatku od nieruchomości obciążał R. Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji przypomniał, że spór w rozpoznawanej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy R, jako użytkownik gruntów przekazanych mu stosowną umową przez Lasy Państwowe, jest podatnikiem podatku od nieruchomości.
W związku z tym stwierdzono, że o kwalifikacji gruntu jako lasu w oparciu o kryterium przeznaczenia rozstrzygają dane z ewidencji gruntów. Według art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 ze zm.; dalej: Pr. geod. i kart.), ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych, w tym i w postępowaniu podatkowym. Od tej reguły nie zostały przewidziane żadne wyjątki, a zatem organy ustalające wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów (por. wyroki NSA: z dnia 11 kwietnia 1995 r., sygn. SA/Wr 1703/94; z dnia 12 stycznia 1994 r., sygn. III SA 911/94; z dnia 29 grudnia 1993 r., sygn. III SA 747/93). Organ podatkowy dokonujący wymiaru podatku od nieruchomości, rolnego czy leśnego, obowiązany jest czynić to z uwzględnieniem klasyfikacji gruntu wynikającej z ewidencji gruntów. Dlatego też, ustalając charakter danego gruntu, winien przede wszystkim uwzględnić dane z ewidencji gruntów i budynków. Mając zatem na uwadze definicję lasu określoną w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679 ze zm.; dalej: ustawa o lasach), nie można pominąć danych dotyczących danego obszaru, a wynikających z ewidencji gruntów i budynków. Dane te stanowią urzędowe potwierdzenie spełnienia przez konkretny obszar wymogów określonych art. 3 pkt 1 ustawy o lasach. Wg § 27 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministrów Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 158, poz. 813 ze zm.), lasy klasyfikowane są w ewidencji symbolem "Ls". Dlatego dla ustaleń organów podatkowych grunt oznaczony w ewidencji gruntów i budynków symbolem "Ls" oznacza las w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy o lasach i podlega opodatkowaniu podatkiem leśnym, zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy. Podkreślono przy tym, że organy podatkowe nie posiadają uprawnień, aby samodzielnie dokonywać klasyfikacji danego gruntu jedynie w oparciu o definicję z ustawy o lasach, pomijając zapisy w ewidencji.