1) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 162 § 1 i 2 o.p. poprzez skutkujące oddaleniem skargi uznanie, że organ odwoławczy zasadnie odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, podczas gdy skarżący uprawdopodobnił przyczynę uchybienia terminu w postaci nagłej choroby, która zgodnie ze wskazaniem lekarza wymagała leżenia i uniemożliwiła mu opuszczanie mieszkania i samodzielne złożenie odwołania oraz brak możliwości posłużenia się osobą trzecią i brak winy w uchybieniu terminu,
2) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 162 § 1 i 2 o.p. poprzez skutkujące oddaleniem skargi uznanie, że stosownie do tych przepisów nie jest wystarczające wykazanie faktu nagłej choroby zaświadczeniem lekarskim zawierającym zalecenie leżenia, a dla oceny czy istniała możliwość posłużenia się osobą trzecią, nie ma znaczenia wykazany fakt samotnego zamieszkiwania, natomiast znaczenie ma młody wiek i fakt zajmowania eksponowanego stanowiska służbowego,
3) art. 145 §1 pkt 1 lit c i art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 122 i art. 180 § 1 oraz art. 123 o.p. i art. 187 § 1 i art. 191 o.p. poprzez niedostrzeżenie istotnych uchybień przepisom postępowania i przyjęcie, że organ podjął wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, zaś ocena zebranych dowodów została przeprowadzona w sposób wyczerpujący i nie narusza reguł swobodnej oceny podczas, gdy organ wybiórczo, powierzchownie i stronniczo gromadził dowody na tezy przeciwne do twierdzeń skarżącego i pozbawił skarżącego prawa do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego a ocena materiału dowodowego była stronnicza i dowolna, co wyraziło się m.in. w wyprowadzeniu ze zgromadzonych dowodów, w postaci zaświadczenia lekarskiego i oświadczeń pracodawcy, wniosków do nich przeciwnych wynikających z bliżej nieokreślonych "zasad doświadczenia życiowego".
5. Rozpoznając niniejszą skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie ma ona uzasadnionych podstaw wobec czego podlega oddaleniu. Sąd w zaskarżonym wyroku dokonał wnikliwej analizy stanu faktycznego sprawy w pierwszej kolejności odnosząc się do skutecznego doręczenia decyzji przez organ podatkowy pierwszej instancji i uchybienia przez skarżącego terminowi do wniesienia odwołania. Analizując wynikające z art. 162 § 1 o.p. przesłanki do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, które muszą być spełnione łącznie. Sąd odniósł się do mającej zasadnicze znaczenie w tej sprawie przesłanki braku winy strony w uchybieniu terminowi do wniesienia odwołania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w zaskarżonym wyroku przyjął, że brak winy można przyjąć tylko wtedy, gdy wnioskodawca nie mógł przezwyciężyć przeszkody w zachowaniu terminu, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia. W związku z powyższym biorąc pod uwagę powołanie się przez skarżącego na sam fakt choroby, Sąd zasadnie przyjął, że powołanie się wyłącznie na chorobę bez wskazania jej rodzaju i uprawdopodobnienia, że nie można było skorzystać z pomocy osób trzecich nie jest wystarczające. Trafnie uznał, że uprawdopodobnienie jest środkiem zastępczym dowodu w znaczeniu ścisłym, niedającym pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o jakimś fakcie. Jest to środek zwolniony od ścisłych formalności dowodowych, co oznacza, że uprawdopodobnienie wymaga wykazania danej okoliczności w stopniu mniejszym aniżeli jej udowodnienie (zob. A. Hanusz, Uprawdopodobnienie jako środek zastępczy dowodu, "Przegląd Podatkowy" 2004, nr 3, s. 47-49). Temu obowiązkowi skarżący w sprawie niniejszej nie sprostał. Sąd administracyjny pierwszej instancji zasadnie ocenił, że bez znaczenia pozostaje okoliczność wynikająca ze złożonego oświadczenia, że B. G. nie zamieszkiwał ze skarżącym w okresie od grudnia 2014 r. do marca 2015 r.
Reasumując, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący w rozpoznawanej sprawie nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania od decyzji wymiarowej organu pierwszej instancji pomimo ciążącego na nim obowiązku uprawdopodobnienia zaistnienia tej przesłanki, a w skardze kasacyjnej skutecznie nie podważył tej oceny. Skarga kasacyjna nie zasługuje więc na uwzględnienie, bowiem Sąd pierwszej instancji nie naruszył wskazanych przepisów prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.
Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 209 w zw. z art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.)