Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Nowak, Protokolant Ilona Waksmundzka, po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Stefana O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2004 r. sygn. akt III SA 1137/03 w sprawie ze skargi Stefana O. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej przy Ministrze Finansów z dnia 2 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie dotacji, 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej przy Ministrze Finansów na rzecz Stefana O. kwotę 23.612 /dwadzieścia trzy tysiące sześćset dwanaście/ złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
II FSK 914/05
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem z dnia 8 września 2004 r., III SA 1137/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Stefana O. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 2 kwietnia 2003 r., (...) w przedmiocie dotacji.
Sąd w stanie faktycznym sprawy przyjął, że decyzją z dnia 23 grudnia 2002 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej określił Stefanowi O. - następcy prawnemu Heleny O., kwotę dotacji pobranej w nadmiernej wysokości w 1997 r. z tytułu wydobycia i sprzedaży nawozów wapniowych w kwocie 3.622.264 zł. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że Helena O. prowadziła wydobycie wapna kredowego bez koncesji wymaganej na podstawie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ - zwana dalej udg. Ponadto organ stwierdził, że Helena O. prowadziła wydobycie wapna kredowego z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze /Dz.U. nr 27 poz. 96 ze zm./ w zakresie organizacji funkcjonowania zakładów górniczych oraz przepisów zarządzenia Prezesa Urzędu Górniczego z dnia 20 czerwca 1994 r. w sprawie planów ruchu zakładów górniczych. Te naruszenia prawa, zdaniem organu, powodowały po stronie podatniczki brak uprawnienia do występowania o dotację do wydobycia i sprzedaży wapna kredowego w roku 1997 na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 lipca 1997 r. w sprawie wysokości stawek dotacji dla rolnictwa oraz szczególnych zasad i trybu ich udzielania w roku 1997 /Dz.U. nr 92 poz. 568/ - zwanego dalej rozporządzeniem. Ponadto organ ten stwierdził, że Helena O. w 1997 r. sprzedała ponad 160 tys. ton wapna pochodzącego z wydobycia prowadzonego przez jej męża w latach wcześniejszych. Z opinii Państwowego Instytutu Geologicznego (...) wynikało, że w latach 1996-1997 r. w kopalni użytkowanej przez Helenę O. w 1997 r. wydobyto 136,49 tys. ton kredy pojeziernej i 60,32 tys. ton nakładu torfowego, a więc ilość znacznie mniejszą niż wykazana w rozliczeniu przedstawionym w Izbie Skarbowej, stanowiącą podstawę do przyznania dotacji. Stwierdzono, że przy przyjęciu średniej miąższości i gęstości kredy jeziornej, które powinno mieć złoże, gdyby wydobyto z niego 598.462 ton kredy, na którą w 1996 i 1997 r. Helenie O. i Stefanowi O. przyznano dotację to powierzchnia złoża powinna wynosić 12,76 ha, a w rzeczywistości wynosiła 4,93 ha.
Również wyliczone możliwości wydobywcze koparek używanych przez Helenę O. w 1997 r. nie pozwalały na wydobycie 320 tys. ton kredy. Na podstawie wystawionych atestów, gdyż Helena O. nie prowadziła szczegółowej ewidencji wydobytego wapna, stwierdzono, że stany magazynowe wydobytego wapna w poszczególnych miesiącach 1997 r. były ujemne, co świadczy o niezgodności wystawionych dowodów z rzeczywistością i wystawianiu dokumentów na sprzedaż większej ilości wapna niż Helena O. posiadała na stanie. Z przesłuchania świadków wynikało też, że niektórzy rolnicy otrzymywali wapno za darmo bez zapłaty, albowiem część z nich w zamian za wapno wykonywała u Heleny O. prace własnym sprzętem. Część odbiorców nie sprawdzała ilości otrzymywanego wapna, bo nie płaciło za niego a inni odbiorcy kupowali wapno w cenie 1 zł za tonę.