W niniejszej jednakże sprawie spór nie dotyczy tego, czy parkowanie w miejscu "niewyznaczonym" rodzi po stronie korzystającego z drogi obowiązek uiszczenia opłaty, lecz odnosi się do oceny, czy "placyk", na którym skarżący parkował, mieści się w pojęciu "drogi", zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym przez autora skargi kasacyjnej miejsce, w którym on parkował, jakkolwiek mieści się być może w pasie drogowym, nie mieści się jednak w pojęciu drogi, a jedynie postój na drodze stanowi podstawę powstania obowiązku uiszczenia spornej opłaty.
Wyjaśnić zatem należy - posługując się definicjami ustawowymi zawartymi w u.d.p. - znaczenie pojęć użytych w powołanych wyżej przepisach. Drogami publicznymi są drogi zaliczone na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z których może korzystać każdy, zgodnie z ich przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych (art. 1 u.d.p.). Drogą - w myśl art. 4 pkt 2 u.d.p. - jest budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Przy czym chodnik, zgodnie z art. 4 pkt 6 u.d.p. jest częścią drogi przeznaczoną do ruchu pieszych. Pasem drogowym jest - zgodnie z art. 4 pkt 1 u.d.p. - wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą.
Jak wynika, z niezakwestionowanych skutecznie skargą kasacyjną ustaleń faktycznych, skarżący parkował w obszarze objętym wyznaczoną na podstawie uchwały Rady Miasta G. nr [...] w dniu [...] grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia stref płatnego parkowania na drogach publicznych na terenie Miasta G., ustalenia stawek za parkowanie pojazdów w tych strefach oraz ustalenia sposobu ich pobierania (Dz. Urz. Woj. P. z 2003 r. Nr 153 poz. 2749), strefie płatnego parkowania. Z dokumentacji zdjęciowej znajdującej się w aktach sprawy wynika, że wspomniany przez skarżącego "placyk" jest w istocie chodnikiem. Chodnik zaś zgodnie z definicją legalną zawartą w art. 4 pkt 6 u.d.p. jest częścią drogi przeznaczoną do ruchu pieszych. Nie budzi zatem wątpliwości powstanie obowiązku uiszczenia przez skarżącego kasacyjnie opłaty dodatkowej z tytułu nieopłaconego parkowania.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi kasacyjnej za nieuzasadnione i na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.