Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 81/20 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu wyrobu budowlanego nieposiadającego deklarowanych właściwości użytkowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz A. S.A. z siedzibą w B. 900 (słownie: dziewięćset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt VI SA/Wa 81/20 po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. S.A. z siedzibą w B. uchylił zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu wyrobu budowlanego nieposiadającego deklarowanych właściwości użytkowych i zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.
Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że zaskarżoną decyzją z [...] listopada 2019 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania skarżącej, utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lipca 2019 r., znak: [...], nakładającą na skarżącą karę pieniężną w wysokości 10 000 zł za wprowadzenie do obrotu wyrobu budowlanego: płyt styropianowych [...], nieposiadającego deklarowanych właściwości użytkowych.
Organ wskazał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że w dniu 10 kwietnia 2018 r. organ I instancji przeprowadził kontrolę u sprzedawcy, tj. X. Sp. z o.o. w [...] wyrobu budowlanego: płyt styropianowych [...]. W protokole kontroli nr [...]wskazano, że na wyrobie umieszczono oznakowanie CE wraz z informacjami towarzyszącymi. W trakcie kontroli sprzedawca przedstawił deklarację właściwości użytkowych nr [...] z [...] stycznia 2018 r. Badanie próbki ww. wyrobu budowlanego zlecono akredytowanemu laboratorium - Polskiemu Centrum Badań i Certyfikacji S.A. z siedzibą w Warszawie Oddział Badań i Certyfikacji w Gdańsku, Laboratorium Wyrobów Budowlanych (zwanemu dalej: PCBiC), które po ich przeprowadzeniu sporządziło sprawozdanie z badań nr [...] z [...] maja 2018 r. W związku z negatywnymi wynikami badań organ I instancji decyzją z dnia [...] lipca 2019 r. na podstawie art. 36j ust. 1 w zw. z art. 36b ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 266 ze zm.), nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 10 000 zł za wprowadzenie do obrotu wyrobu budowlanego: płyt styropianowych, które nie posiadały właściwości użytkowych określonych w deklaracji właściwości użytkowych.
W wyniku odwołania skarżącej Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zaskarżoną decyzją z [...] listopada 2019 r. utrzymał w mocy decyzję z [...] lipca 2019 r. Organ odwoławczy stwierdził, że producent wystawił [...] stycznia 2018 r. dla spornego wyrobu budowlanego deklarację właściwości użytkowych nr [...], w której wskazał zastosowaną do oceny zasadniczych charakterystyk normę: PN - EN 13163+A1:2015-3. Wyniki badań przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium, zgodnie z procedurą badawczą, potwierdziły deklarowane przez producenta właściwości użytkowe: wytrzymałość na rozciąganie prostopadłe do powierzchni czołowych, wytrzymałość na zginanie oraz reakcję na ogień. Badanie nie potwierdziło natomiast deklarowanych przez producenta poziomów współczynnika przewodzenia ciepła i oporu cieplnego. Dlatego sporny wyrób budowlany nie spełnia wymagań określonych w ustawie o wyrobach budowlanych. Organ wskazał, że ustalając wysokość kary, należy wziąć pod uwagę wszystkie kryteria określone w art. 36j ust. 3 ustawy o wyrobach budowlanych, czyli stopień, okoliczności naruszenia przepisów ustawy, liczbę wyrobów budowlanych wprowadzonych do obrotu lub udostępnionych na rynku krajowym niezgodnych z wymaganiami ustawy, uprzednie naruszenie przepisów ustawy, a także współpracę z właściwym organem prowadzącym postępowanie, w szczególności przyczynienie się do szybkiego i sprawnego przeprowadzenia postępowania. Organ zwrócił uwagę, że kontrolowany wyrób budowlany nie spełnia dwóch z pięciu deklarowanych przez producenta właściwości użytkowych. Zakres odstępstw faktycznych od wartości deklarowanych jest nieznaczny, gdyż wynosi 2,5 % (współczynnik przewodzenia ciepła) oraz 3,6 % (opór cieplny). W związku z tym organ stwierdził, że stopień naruszenia przepisów ustawy o wyrobach budowlanych jest w badanej sprawie niski. Jak ustalił organ odwoławczy, producent wprowadził do obrotu 52,2 m3 (tj. 174 paczki) wyrobu budowlanego niezgodnego z wymaganiami ustawy, to jest dużą ilość, w związku z czym wysokość kary pieniężnej powinna zostać podwyższona. Jak ustalił organ, począwszy od 1 stycznia 2017 r. organy stwierdziły nieprzestrzeganie przez producenta przepisów ustawy o wyrobach budowlanych również w zakresie innych wyrobów, co także daje podstawę do zwiększenia wysokości kary pieniężnej. Producent po uzyskaniu informacji o negatywnych wynikach badań wycofał zakwestionowany wyrób z obrotu i przyczynił się do szybkiego zakończenia postępowania poprzez składanie wyjaśnień i dokumentów. Takie zachowanie stanowi okoliczność łagodzącą i skutkuje obniżeniem kary przewidzianej za dane naruszenie. W konkluzji organ, mając na uwadze stopień naruszenia przepisów ustawy (niski), okoliczności obciążające (liczba wyrobów budowlanych wprowadzonych do obrotu niezgodnych z wymaganiami ustawy i uprzednie naruszenie przepisów ustawy), jak również okoliczności łagodzące (współpracę z organami prowadzącymi postępowanie), stwierdził, że nałożona kara pieniężna powinna być wyższa. Jednak z uwagi na treść art. 139 k.p.a., organ uznał, iż nie ma podstaw do zmiany decyzji na niekorzyść strony.