Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Jan Bała (spr.) Sędzia NSA Zofia Borowicz Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skarg kasacyjnych: 1. Ministra Infrastruktury, 2. J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 3 lutego 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 2165/10 w sprawie ze skargi J. R. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia
3 lutego 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 2165/10, w sprawie ze skargi J. R. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] stycznia 2010r. odmawiającej zezwolenia na eksploatację urządzeń, w punkcie 1. uchylił zaskarżoną decyzję, w punkcie 2. stwierdził, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu, w punkcie 3. orzekł o kosztach postępowania.
Sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia:
Pismem z dnia [...] marca 2010 r. skarżący wniósł do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] stycznia 2010 r., zarzucając, iż decyzja została wydana bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, jak również zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa oraz została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, co oznacza, iż decyzja ta nie spełnia pięciu spośród wymienionych w art. 156 k.p.a. przesłanek ważności decyzji.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. Minister Infrastruktury na podstawie art. 158 § 1 k.pa. w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. nr 122, poz. 1321 ze zm.) odmówił stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu podał, że zaskarżona decyzja zawierała w swej treści zarówno podstawę formalną, jak i materialną. Podstawę formalną stanowił art. 44 ust. 1 pkt 3 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym oraz art. 104 kpa. Natomiast podstawę materialną art. 18 ust. 1 ustawy o dozorze technicznym. Wskazana podstawa materialna decyzji, nie zezwala skarżącemu na eksploatację urządzeń szczegółowo określonych w załączniku nr 1 do decyzji, co równoznacznie jest nakazem wstrzymania eksploatacji urządzenia, zgodnie z art. 18 ustawy o dozorze technicznym. Wydanie zaskarżonej decyzji nie odbyło się na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o dozorze technicznym, ponieważ przedmiotowe zbiorniki podlegają dozorowi technicznemu sprawowanemu w formie dozoru pełnego i mogą być dopuszczone do eksploatacji na podstawie art. 14 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym. Obejmuje swoim zakresem przeprowadzenie badań przez TDT w czasie produkcji, co nie zostało spełnione przez skarżącego czyli producenta, natomiast skarżący wbrew przepisom wprowadził do obrotu [...] zbiorników LPG i tylko skarżący posiadał informację, kto jest nabywcą przedmiotowych zbiorników. Na skarżącym jako producencie, leży obowiązek usunięcia skutków działań niezgodnych z prawem. Zgodnie z art. 6 ustawy o dozorze technicznym, urządzenia techniczne powinny być projektowane, wytwarzane, naprawiane, modernizowane oraz eksploatowane - zgodnie z przepisami ustawy i przepisami odrębnymi. Względy bezpieczeństwa w szczególności zagrożenie dla zdrowia i życia użytkowników zbiorników, wynikające z użytkowania zbiorników, które nie uzyskały decyzji zezwalającej na ich eksploatację, uzasadniały nakaz wycofania tych urządzeń z eksploatacji, co było logiczną konsekwencją zakazu ich eksploatacji.