W ocenie WSA w Bydgoszczy dokonane przez organ sprostowanie doprowadziło do rozstrzygnięcia sprawy w sposób odmienny od przyjętego w prostowanej decyzji z dnia [...] października 2012 r., której istotą było pozbawienie możliwości wykonywania działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w określonej lokalizacji. Stąd też, zdaniem Sądu I instancji, określenie miejsca, w którym nie można wykonywać działalności, a nie określenie, w którym punkcie której decyzji znajduje się opis tego miejsca, jest cechą indywidualizującą sprawę. Zmiana określenia miejsca oznacza tym samym zmianę merytoryczną decyzji, która nie może zostać dokonana w drodze sprostowania.
Odnosząc się do argumentów organu, który zwrócił uwagę, że w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] października 2012 r. dwukrotnie wskazane zostało, iż postępowanie dotyczy prowadzenia działalności w punkcie "Sklep S.", Sąd I instancji zauważył, że w uzasadnieniu tej decyzji jednocześnie mowa jest o tym, że stwierdzone zaniechanie prowadzenia działalności przez spółkę w wymienionym miejscu było przyczyną wszczęcia postępowania w przedmiocie cofnięcia skarżącej spółce zezwolenia udzielonego decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r. Tymczasem w sentencji prostowanej decyzji z dnia [...] października 2012 r. organ wskazał, że wydaje rozstrzygnięcie po przeprowadzeniu postępowania w sprawie cofnięcia w części zezwolenia udzielonego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy "decyzją z dnia 21 maja 2007 r. numer [...]". Jednocześnie w samej formule sentencji decyzji z dnia [...] października 2012 r. organ wskazuje na decyzję nr "[...] z dnia 14 listopada 2007 roku". W ocenie WSA takie postępowanie świadczy o braku konsekwencji przy wskazaniu sprawy, której dotyczy zawarte w formule sentencji rozstrzygnięcie. W takiej sytuacji dokonanie zmiany opisu miejsca, w którym organ cofa skarżącej zezwolenie na prowadzenie działalności, nie tylko jest zmianą meritum rozstrzygnięcia, ale też nie może być uznane za sprostowanie takiej omyłki, która w kontekście całej treści decyzji jest oczywista.
Od powyższego wyroku Dyrektor Izby Celnej w Toruniu złożył skargę kasacyjną wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi organ zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 215 § 1 O.p., polegającą na przyjęciu, że działanie prostujące omyłkę w decyzji z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w zakresie cofnięcia zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w części dotyczącej miejsca nie miało charakteru, o którym mowa w art. 215 § 1 O.p. i prowadziło do merytorycznej jej zmiany, gdzie w istocie wydając postanowienie z dnia 12 marca 2013 r. organ miał na celu i dokonał wyłącznie sprostowania oczywistej omyłki, które wyczerpuje znamiona przesłanki określonej normą zawartą w art. 215 § 1 O.p.