Sąd I instancji rozpoznając ponownie sprawę stwierdził, że wobec nie kwestionowania przez skarżącego decyzji w zakresie dopuszczenia go do egzaminu na uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń (...), wywiedziona przez niego skarga nie dotyczy tej części zaskarżonej decyzji.
W odniesieniu do rozstrzygnięcia w zakresie nadania skarżącemu uprawnień do projektowania, Sąd I instancji podzielił zarówno ustalenia jak i ocenę dokonaną przez organ odwoławczy. Wskazał, że skarżący nie posiadał wcześniej nabytych uprawnień do projektowania w ograniczonym zakresie w specjalności konstrukcyjno - budowlanej. Posiadał on natomiast uprawnienia w specjalności architektonicznej, która nie jest tożsama ze specjalnością konstrukcyjno - budowlaną. Wobec tego skarżący powinien odbyć i udokumentować praktykę przy sporządzaniu projektów, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy prawo budowlane i przepisami wykonawczymi, wydanymi na podstawie tej ustawy. Sąd I instancji wskazała, że istotne znaczenie miały przesłanki materialne, do których zalicza się wymóg odbycia praktyki po ukończeniu studiów. Wobec faktu uzyskania przez skarżącego tytułu magistra inżyniera w 2009 roku jego praktyka projektowa powinna, stosownie do § 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 kwietnia 2006 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz. U. Nr 83, poz. 578 ze zm., dalej: "rozporządzenie MTiB z 28 kwietnia 2006 r."), przypadać na okres po 1 stycznia 1995 r. Praktyka odbyta po tej dacie musi być udokumentowana w książce praktyki zawodowej. Sąd I instancji stwierdził, że skarżący nie udokumentował praktyki w książce praktyki zawodowej i z tego względu powołane przez niego doświadczenie zawodowe nie mogło być uznane za praktykę zawodową przy sporządzaniu projektów w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b) ustawy prawo budowlane. W konsekwencji organ, zdaniem Sądu, prawidłowo uznał, że skarżący nie spełniał warunków do dopuszczenia go do egzaminu na uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno - budowlanej.
W podstawie prawnej wyroku Sąd I instancji podał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej: p.p.s.a.).
Skargą kasacyjną J. R. zaskarżył wyrok Sąd I instancji w całości zarzucając mu naruszenie:
I.przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:
1. art. 141 § 4, a ponadto art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd skargi pomimo naruszenia przez organy art. 104 § 1 i art. 107 § 1 k.p.a. polegające na nierozpatrzeniu istoty sprawy w zakresie odbytej przez skarżącego praktyki zawodowej przed 1 stycznia 1995 r. a jedynie rozpatrzenie możliwości odbycia praktyki po dniu 1 stycznia 1995 r.;
2. art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez odstąpienie przez Sąd od rozpatrzenia podnoszonego w skardze zarzutu dotyczącego zaliczenia praktyki zawodowej odbytej przed 1 stycznia 1995 r., a jedynie rozważenia możliwości odbycia praktyki po dniu 1 stycznia 1995 r.;