Nie ma wątpliwości, że za całkowicie chybiony uznać należy zarzut naruszenia § 55 ust. 2 i § 56 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości oraz art. 145 par. 1 pkt. 1 lit. a p.p.s.a w zw. art. 175 ust. 1 u.g.n.
Wbrew zatem twierdzeniom skarżących kasacyjnie, Sąd I instancji słusznie przyjął, że stwierdzone nieprawidłowości w opracowanym przez skarżącego operacie szacunkowym stanowiły naruszenie § 55 ust. 2 i § 56 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego oraz art. 175 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w zakresie zachowania szczególnej staranności w szacowaniu nieruchomości, co skutkowało pociągnięciem rzeczoznawcy majątkowego do odpowiedzialności dyscyplinarnej i ukarania na podstawie art. 178 ust. 1 i 2 powołanej ustawy.
Co więcej, Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko przedstawione w zaskarżonym wyroku, iż zgodnie z art. 178 ust. 2 u.g.n. wskazanie rodzaju kary dyscyplinarnej, która zostanie orzeczona, należy do organu ją wymierzającego.
Z powyższych względów prawidłowa jest konstatacja WSA, iż gradacja kar dyscyplinarnych przewidzianych w tym przepisie od upomnienia do pozbawienia uprawnień zawodowych wskazuje, że podstawowym kryterium zastosowania odpowiedniej kary do rozmiaru niewypełnienia obowiązków, o których mowa w art. 175 u.g.n., jest ciężar gatunkowy naruszeń obowiązków zawodowych przez rzeczoznawcę majątkowego i ewentualne skutki tych naruszeń dla podmiotu, na rzecz którego wykonywane były czynności szacowania nieruchomości oraz skutki dla interesu społecznego polegającego między innymi na utrzymaniu wysokiego zaufania publicznego do tego zawodu.
W związku z powyższym zasadnie Sąd I instancji uznał, że rzeczoznawca, który sporządza operat bez odpowiedniego poziomu szczegółowości musi liczyć się z zarzutami o nieprawidłowym sporządzeniu wyceny.
Trafnie również podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że nałożona w kontrolowanym postępowaniu kara odpowiada katalogowi kar wymienionych w art. 178 ust. 2 u.g.n. i pełni funkcje zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.
Aprobaty Naczelnego Sądu Administracyjnego nie zyskał również zarzut naruszenia art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a w zw. art. 194 ust. 2 i art. 195a ust. 1 u.g.n. NSA w niniejszym składzie podziela i uznaje za własny wypowiadany w orzecznictwie pogląd, iż to Komisja Odpowiedzialności Zawodowej, nie zaś właściwy minister, posiada ustawowe umocowanie dla prowadzenia postępowania wyjaśniającego wobec rzeczoznawcy pod kątem prawidłowości wypełniania obowiązków, o których mowa w art. 158, art. 175, art. 181, art. 186 i art. 186a ustawy o gospodarce nieruchomościami, na co wskazuje przepis art. 194 ust. 2 tej ustawy. Nie mogą być uznane za trafne zarzuty kasacyjne naruszenia prawa materialnego opisane w punkcie f) petitum skargi kasacyjnej.
Trafnie również podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że w omawianym postępowaniu szczególną rolę pełni Komisja Odpowiedzialności Zawodowej, w skład której wchodzą rzeczoznawcy majątkowi. Rację ma także Sąd I instancji, że wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, iż w świetle art. 194 ust. 2 u.g.n. Komisja prowadzi postępowanie wyjaśniające dotyczące wypełniania przez rzeczoznawców majątkowych obowiązków. Nie można zatem podzielić prezentowanego w skardze i skardze kasacyjnej wywodu, że istnieje obowiązek Ministra Infrastruktury do przedstawienia własnego, szczegółowego stanowiska, a nie Komisji, co do faktu naruszenia przez rzeczoznawcę majątkowego obowiązujących przepisów i podstaw nałożenia określonej kary dyscyplinarnej.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.