Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym sprawę przychyla się do stanowiska, że w sytuacji, gdy rozporządzenie jest wydawane na podstawie przepisu upoważniającego, który jest zawarty w ustawie implementującej akt prawa UE, to organ upoważniony do wydania rozporządzenia ma obowiązek uwzględnienia norm zawartych w akcie implementowanym. W przekonaniu Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawione wyżej stanowisko jest uzasadnione koniecznością stosowania w orzecznictwie sądowym wykładni proeuropejskiej.
Stwierdzenie przez sąd niekonstytucyjności rozporządzenia Ministra Finansów, rodzące konieczność uchylenia decyzji administracyjnej opartej na tym rozporządzeniu, prowadziłoby do naruszenia przez RP prawa Unii Europejskiej. W tej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że był zobligowany do wykorzystania wszelkich dopuszczalnych metod sądowej interpretacji prawa w celu zagwarantowania efektywności norm prawa unijnego przy jednoczesnym poszanowaniu standardów konstytucyjnych.
W sprawie ma więc miejsce sytuacja, w której przepis rozporządzenia, będącego z założenia aktem wykonawczym do ustawy (art. 92 ust. 1 Konstytucji), w istocie posłużył jako środek implementacji aktu prawa europejskiego. Okoliczność ta ma kluczowe znaczenie dla oceny legalności § 7 rozporządzenia MF z dnia 19 października 2005 r.
Wskazać należy, że Dyrektywa 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przyjęcia (Dz. Urz. UE Nr L 142 z dnia 30 kwietnia 2004 r., s. 12) w preambule wskazuje, że należy ustanowić przepisy regulujące terminy odpowiadania na ofertę. Z kolei w art. 7 stanowi wprost, że Państwa Członkowskie określają, że termin odpowiadania na ofertę nie będzie mógł być krótszy niż dwa tygodnie ani nie dłuższy niż 10 tygodni od daty opublikowania dokumentu oferty /.../.
Tak więc przepis rozporządzenia krajowego w spornym zakresie realizuje wymóg ustanowienia terminów odpowiadania na ofertę i kwestię tę określa stosownie do regulacji zawartych w powołanej Dyrektywie.
Za nietrafne uznać należy też zarzuty sformułowane w pkt 5 skargi kasacyjnej. Art. 97 ust. 1 ustawy o ofercie stanowiąc, że KNF może nałożyć karę w wysokości
1.000.000 zł, wskazuje, że na jego podstawie nakładana może być jedna kara, nawet jeśli nakładana jest odrębnie za każdy z czynów, jej łączna wysokość nie może przekroczyć wymienionej kwoty. W tym stanie rzeczy zarzut, że wadliwie w sentencji decyzji wskazano łączne kary, nie opisując jakie działania KNF uznała za naruszenie norm ustawy, nie uzasadnia wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku. Orzeczenia powołane w skardze kasacyjnej dotyczyły odmiennych sytuacji. Niewątpliwie osnowa decyzji jest jej kwintesencją, wyraża bowiem rezultat stosowania normy prawa materialnego do konkretnego przypadku, w kontekście konkretnych okoliczności faktycznych i materiału dowodowego. Ma zatem charakter rozstrzygnięcia przesądzającego o istocie sprawy, o udzielonym uprawnieniu bądź nałożonym obowiązku. Uchybienie w tym zakresie ma jednak miejsce, gdy nałożenia obowiązku na adresata organ dokona w innej części decyzji niż jej osnowa. Taka sytuacja w tej sprawie miejsca nie miała.
Na koniec zauważyć należy, że w uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący zmierzali do podważenia także wysokości nałożonych kar i kwestionowali poprawność uzasadniania zaskarżonego wyroku. W tym zakresie nie postawiono jednak zarzutów naruszenia stosownych przepisów, co świetle zasady określonej art. 183 § 1 p.p.s.a., wyklucza możliwość kontroli kasacyjnej.
Z tych wszystkich względów skarga kasacyjna, z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw, podlegała oddaleniu.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).