Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Drachal Sędzia NSA Joanna Zabłocka Sędzia del. WSA Szymon Widłak (spr.) Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o. o. w M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 1985/15 w sprawie ze skargi [A] Sp. z o. o. w M. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od [A] Sp. z o. o. w M. na rzecz Ministra Przedsiębiorczości i Technologii 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "sąd I instancji", "WSA") wyrokiem z 10 listopada 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 1985/15, po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi spółki [A] Sp. z o.o. z siedzibą w M. (dalej: "strona", "spółka") na decyzję Ministra Gospodarki z [...] czerwca 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności zezwolenia w części dotyczącej okresu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, oddalił skargę.
Powyższy wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Wnioskiem z 31 marca 2015 r. strona zwróciła się do Ministra Gospodarki o stwierdzenie nieważności zezwolenia Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu z [...] kwietnia 1997 r., nr [...], na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej [A] (dalej: "zezwolenie") w części określającej czas na jaki udzielono zezwolenia. Spółka podniosła, że decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej: "K.p.a."),
Decyzją z [...] kwietnia 2015 r., nr [...] Minister Gospodarki, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i § 2 oraz art. 158 § 1 K.p.a., odmówił stwierdzenia nieważności zezwolenia w części określającej czas na jaki udzielono zezwolenia.
W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, że art. 16 ust. 9 ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 1994 r. Nr 123, poz. 600 ze zm., dalej: "u.s.s.e."), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2000 r., stanowił, że zezwolenia udziela się na czas oznaczony. Nowelizacja ustawy z 16 listopada 2000 r. wprawdzie wprowadziła w tym względzie zmianę i uchyliła obowiązek wpisywania do zezwoleń terminów ich ważności, niemniej na dzień wydania kwestionowanej części decyzji, tj. 1 kwietnia 1997 r., istniała podstawa prawna do określenia w punkcie II. zezwolenia terminu jego obowiązywania. Zatem w dniu udzielenia spółce zezwolenia istniał przepis pozwalający określić termin jego obowiązywania. Organ udzielający zezwolenia miał więc wyraźną legitymację ustawową do takiego działania i nie opierał się na domniemaniu. Przedmiotem oceny w tym względzie nie mogą być przepisy, których naruszenie zarzuca spółka, w brzmieniu obowiązującym po 1 kwietnia 1997 r., a tym bardziej przepisy ustawy z 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1840 ze zm., dalej: "ustawa zmieniająca z 2003 roku"). Tym samym w sprawie nie zachodzi przesłanka do stwierdzenia nieważności zezwolenia w części określającej czas na jaki zostało ono udzielone, o której stanowi art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.
Na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzją z [...] czerwca 2015 r. nr [...], Minister Gospodarki utrzymał w mocy decyzję pierwszoinstancyjną.
W motywach decyzji organ administracji podał, że system zezwoleń na prowadzenie działalności w strefie nie ma na celu reglamentowania działalności gospodarczej - ani ze względu na charakter tej działalności, ani z uwagi na miejsce jej prowadzenia - tylko określenie przedsiębiorców, którzy mają prawo korzystać z pomocy publicznej, jeśli zrealizują warunki określone w zezwoleniu. Tak więc określenie w zezwoleniu terminu jego końcowego obowiązywania nie jest niezgodne z art. 22 i art. 32 Konstytucji RP, bo nastąpiło na mocy obowiązującego prawa (art. 16 ust. 9 u.s.s.e.) i dotyczyło wszystkich przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenia do 31 grudnia 2000 r. Nie można wobec tego przyjąć, że zezwolenie w części określającej czas jego obowiązywania zostało wydane bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Minister wskazał ponadto, że bezzasadne jest twierdzenie spółki, iż niewykreślenie z zezwolenia zastrzeżenia co do okresu na jaki je udzielono, przy dokonywaniu konwersji zezwolenia, stanowi rażące naruszenie prawa. Zdaniem tego organu nie ma i nie było przepisu, który nakazywałby usunięcie tego terminu z treści zezwolenia. Natomiast spółka skorzystała z możliwości zmiany zezwolenia w trybie art. 6 ustawy zmieniającej z 2003 roku i wówczas jej wniosek został rozpatrzony zgodnie z żądaniem, a decyzja stała się ostateczna.