Dodatkowo Sąd II instancji wskazuje, że bezstronność w orzekaniu jest immanentnym składnikiem gwarantowanego przez art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 14 ust. 4 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych prawa do sądu. Z tych więc powodów nie da się bronić stanowiska prezentowanego przez KNF w uzasadnieniu skarżonych decyzji i w odpowiedzi na skargę kasacyjną. Co więcej, wskazać należy, że jest ono prawnie niezasadne i nielogiczne, gdyż dopuszcza konieczność wyłączenia członka KNF z przyczyn fakultatywnych, odmawiając takiego skutku przyczynom obligatoryjnym. Trafnie podkreśla ten wątek uzasadnienie skargi kasacyjnej, że istnienie takiej sytuacji jest niemożliwe w żadnej procedurze, która ma spełniać minimum ochrony. Sąd II instancji ten pogląd uzupełnia stwierdzeniem, że przyczyny obligatoryjne wyłączenia z art. 24 § 1 k.p.a. zawsze prowadzą do wadliwości postępowania, określonej w art. 145 § 1 pkt 3 k.p.a., zaś w przypadku bezstronności z art. 24 § 3 k.p.a. tylko o tyle, o ile strona zakwestionowała tę okoliczność. Inaczej rzecz ujmując, każda z okoliczności z art. 24 § 1 k.p.a. jest wadą niekonwalidowalną, natomiast bezstronność, o jakiej stanowi art. 24 § 3 k.p.a., podlega konwalidacji w tym znaczeniu, że nie można podnieść wadliwości postępowania, jeżeli orzekała w sprawie osoba stronnicza, a ten fakt nie stał się przyczyną wyłączenia na wniosek lub z urzędu.
Ze względu na przyjęcie trafności skargi kasacyjnej na podstawie zarzutu naruszenia art. 24 § 1 pkt 5 w związku z art. 27 § 1 zd. 1 k.p.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a., NSA nie odnosi się do pozostałych zarzutów, zarówno procesowych, a tym bardziej materialnych, gdyż w takiej sytuacji nie ma formalnych podstaw do oceny poprawności postępowania wyjaśniającego, jak i sposobu stosowania prawa materialnego.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.