Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miejskiej w Wieluniu w przedmiocie zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia del. WSA Izabella Janson po rozpoznaniu w dniu 24 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy Wieluń od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 2020 r., sygn. akt III SA/Łd 1013/19 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w Wieluniu na uchwałę Rady Miejskiej w Wieluniu z dnia 21 grudnia 2018 r. nr III/39/18 w przedmiocie zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/7

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 11 lutego 2020 r., sygn. akt III SA/Łd 1013/19, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Rejonowego w Wieluniu na uchwałę Rady Miejskiej w Wieluniu z dnia 21 grudnia 2018 r., nr III/39/18, w przedmiocie zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, stwierdził nieważność § 3, § 4 i § 5 zaskarżonej uchwały.

Sąd I instancji stwierdził, że § 3, § 4 i § 5 zaskarżonej uchwały w sposób rażący naruszają art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016 r. poz. 487 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa o wychowaniu w trzeźwości). WSA wskazał, że z art. 12 ust. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości wynika, iż rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Podkreślił jednak, że zamieszczone w tym przepisie upoważnienie, nie przewiduje dla rady gminy zupełnej dowolności w określaniu zasad usytuowania na jej terenie miejsc sprzedaży napojów alkoholowych, bowiem zasady usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych muszą pozostawać w zgodzie z ogólnymi założeniami, jakie legły u podstaw uchwalenia ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Swoboda gminy w zakresie tworzenia norm prawnych ustalających zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych jest zatem ograniczona przez obowiązek realizowania celów powołanej ustawy. Tworzenie takich zasad, które stoją w sprzeczności z zadaniami gminy postawionymi przez ustawodawcę oznacza naruszenie prawa.

WSA podniósł, że w niniejszej sprawie strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności trzech przepisów uchwały, tj.: § 3, § 4 i § 5. Przepis § 3 uchwały wyłącza niektóre punkty sprzedaży alkoholu spod wymogu usytuowania w odległości nie mniejszej niż 50 metrów. Dotyczy to istniejących już punktów sprzedaży, które uzyskały pozywaną opinię Głównej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gminie Wieluń i w których prowadzona jest działalność gospodarcza. Zdaniem Sądu, taka regulacja umożliwia usytuowanie wymienionych punktów sprzedaży alkoholu w bliskim sąsiedztwie obiektów chronionych (bliżej niż 50 metrów), a nawet punkty takie mogą graniczyć z obiektami chronionymi. Nadto utrwala ona bezterminowo obecnie istniejący porządek prawny. WSA stwierdził, że regulacja ta nie stanowi należytego ograniczenia dostępności do alkoholu zwłaszcza dla osób małoletnich oraz nie stwarza warunków motywacyjnych do powstrzymania się od jego spożycia. Innymi słowy nie realizuje ona celów ustawy o wychowaniu w trzeźwości. Nadto, WSA uznał, że bez znaczenia jest, iż punkt sprzedaży alkoholu uzyskał pozytywną opinię gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, bowiem pozytywna opinia takiej komisji nie zwalnia gminy z obowiązku realizacji celów ustawy o wychowaniu w trzeźwości. W ocenie Sądu I instancji, Prokurator trafnie podniósł, że przepis § 3 wydano z przekroczeniem delegacji ustawowej określonej w art. 12 ust. 3 i narusza on art. 1 ust. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy.

Strona 1/7