W planie ochrony Mazurskiego Parku Krajobrazowego nie można było ustanawiać nieprzewidzianych przez ustawę zakazów, np. budownictwa letniskowego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Stahl, Sędziowie NSA Krystyna Borkowska (spr.), Tomasz Zbrojewski, Protokolant Mariusz Szufnara, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 24 listopada 2004 r. sygn. akt 2 IV SA 4545/03 w sprawie ze skargi Mazurskiego Parku Krajobrazowego na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia 18 września 2003 r. Nr XIII/60/2003 w przedmiocie odrzucenia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok 2. oddala skargę
Wyrokiem z dnia 24 listopada 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po rozpoznaniu skargi Mazurskiego Parku Krajobrazowego w Krutyni, stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w [...] z dnia 18 września 2003 r. nr XIII/60/2003 r., w przedmiocie odrzucenia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu wyroku sąd stwierdził, co następuje:
Uchwałą z dnia 18 września 2004 r. Rada Miejska w [...], na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, odrzuciła zarzut Mazurskiego Parku Krajobrazowego w K. Ustosunkowując się do zarzutu wskazała, że Plan Ochrony Mazurskiego Parku Krajobrazowego znacznie ogranicza rozwój miejscowości położonych w obrębie parku. Teren objęty zakwestionowanym postanowieniem planu "można uznać za położony w układzie osadniczym wsi Wygryny. Plan Ochrony Parku został opracowany kilkanaście lat temu. W tym czasie, w sferze gospodarczej i turystycznej zaszły daleko idące zmiany. Ustalenia dotyczące polityki osadniczej i miejscowości letniskowych ograniczają w zdecydowany sposób możliwość polepszenia egzystencji mieszkańców gminy.
W złożonej od powyższej uchwały skardze do sądu, Mazurski Park Krajobrazowy wniósł o stwierdzenie jej nieważności z uwagi na jej sprzeczność z planem zagospodarowania przestrzennego, "traktowanego jako Plan Ochrony Mazurskiego Parku Krajobrazowego". Według art. 13a ust. 4 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody, ustalenia zawarte w planie ochrony parku są wiążące dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Ewidentnie sprzeczne z Planem Ochrony Parku zatwierdzonym rozporządzeniem nr 67/93 Wojewody Suwalskiego z dnia 23 września (Dz. Urz. Województwa Suwalskiego nr 29, poz.193) - jest wyznaczenie w projekcie planu zagospodarowania przestrzennego wsi W., terenów pod zabudowę oznaczonych symbolem [...], [...], [...], [...], [...] i [...].
W złożonej na powyższą skargę odpowiedzi, Rada Miejska w [...] wniosła o jej oddalenie podnosząc, że ustawa o ochronie przyrody nie przewiduje zakazu wyznaczania wszelkich siedlisk i działek budowlanych na terenie parków krajobrazowych. Wszystkie plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed 1995 r. utraciły swoją ważność z dniem 1.01.2004 r.
Stwierdzając nieważność zaskarżonej uchwały, Wojewódzki Sąd administracyjny w Olsztynie uznał, iż projekt zagospodarowania przestrzennego wsi Wygryny jest sprzeczny z Planem Ochrony Mazurskiego Parku Krajobrazowego w części dotyczącej terenów wskazanych w zarzucie wniesionym przez Mazurski Park Krajobrazowy. W Planie Ochrony Parku, przedmiotowe tereny objęte zostały zakazem wyznaczania wszelkich siedlisk i działek budowlanych. Przeznaczenie zatem ww. terenów pod zabudowę ewidentnie narusza zakazy zawarte w Planie Ochrony M.P.K., a także art. 13a ust. 4 ustawy o ochronie przyrody, co powinno skutkować uwzględnieniem zarzutu zgłoszonego przez Mazurski Park Krajobrazowy, a nie jego odrzuceniem.
Odnosząc się do podnoszonej przez Radę Miejską w [...] sprzeczności Planu Mazurskiego Parku Krajobrazowego, Sąd zauważył, że istotnie ustawa o ochronie przyrody nie zawiera zakazu "wyznaczania wszelkich siedlisk i działek budowlanych na terenach parku krajobrazowego, ale też Plan Ochrony Mazurskiego Parku Krajobrazowego nie ustanawia takiego zakazu, ponieważ "wynikające z niego zakazy dotyczą jedynie niektórych obszarów podlegających ochronie, a nie wszystkich". Wyraził też pogląd, że nie można interpretować art. 26a ust. 1 pkt 1a ustawy o ochronie przyrody w ten sposób, że " o lokalizacji budownictwa letniskowego decydowałaby wyłącznie gmina, tworząc miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (...) musi ona uwzględniać obowiązujący już plan ochrony parku (...)".