Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. akt II SA/Bk 226/13 w sprawie ze skargi M. Z. na uchwałę Rady Miasta B. z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 19 grudnia 2013 r. oddalił skargę M. Z. na uchwałę Rady Miasta B. z [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla [...] w B. (rejon ul. [...] i [...]) oddala skargę.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
Uchwałą z [...] grudnia 2012 r. Rada Miasta B. przyjęła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego części osiedla [...] w B. (w rejonie ul. [...] i [...]).
M. Z. (dalej powoływany jako skarżący) po uprzednim bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na opisaną uchwałę, w części dotyczącej nieruchomości oznaczonej symbolem 2.7U. MW, stanowiącej jego własność. Skarżący zarzucił kwestionowanej uchwale naruszenie: art. 1 ust 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; dalej jako "Upzp") w zw. z art. 31 ust.3 Konstytucji RP, polegające na bezpodstawnym ograniczeniu w § 56 przedmiotowej uchwały oraz załączniku nr 1 do tej uchwały, przysługującego mu prawa własności nieruchomości w zakresie: określenia powierzchni zabudowy działki do maksimum 30% jej powierzchni, przesunięcia linii zabudowy działki, minimalnej powierzchni biologicznie czynnej działki - 20% jej powierzchni oraz w zakresie wysokości zabudowy do maksimum 16 metrów.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i zaakcentował, że obszar objęty planem znajduje się w ścisłym centrum B. i położony jest w całości na części miasta wpisanej do rejestru zabytków. Wyjaśniono, że budynek dawnego przedszkola, który znajduje się na działce skarżącego, jest elementem założenia urbanistycznego z lat 50-tych XX wieku opartego o symetryczne usytuowanie budynków, położonym na osi układu. W ocenie organu pozytywne uzgodnienie projektu planu przez [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków potwierdza, że w jego treści uwzględniono zasób dziedzictwa kulturowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku powołanym wyrokiem z 19 grudnia 2013 r. powyższą skargę oddalił. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że kwestionowany zapis § 56 uchwały, wprawdzie narusza interes prawny skarżącego, ograniczając parametry należącej do niego działki, ale naruszenie to mieści się w granicach tzw. władztwa planistycznego gminy. Biorąc pod uwagę położenie działki skarżącego, a mianowicie w objętym ochroną układzie urbanistycznym, na obszarze B. wpisanym do rejestru zabytków, ograniczenia dotyczące planowanej zabudowy wprowadzone zarówno wyznaczonymi liniami zabudowy, jak i ograniczeniem jej wysokość stanowią uprawnioną i uzasadnioną ingerencję w prawo własności. Ingerencja ta została przy tym uzasadniona w sposób logiczny i przekonujący. Ponadto nie doszło do ingerencji w istotę prawa własności nieruchomości należącej do skarżącego, albowiem może on rozporządzać tą nieruchomością i korzystać z niej w sposób dotychczasowy lub wynikający z ustaleń planu. Co więcej, jak słusznie podkreślił organ, możliwa jest realizacja inwestycji o znacznie większych parametrach wielkościowych i wysokościowych, niż istniejący budynek przedszkola. W konsekwencji nie może być też mowy o naruszeniu art. 1 ust. 2 pkt 7 czy art. 6 ust. 1 Upzp.