W warunkach niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie zatem stwierdził, iż organy obu instancji prawidłowo uznały, że zamiaru inwestora budowy pawilonów handlowych na terenie zamkniętym, a zatem zastrzeżonym ze względu na obronność i bezpieczeństwo państwa, nie można zakwalifikować jako dotyczącego budowy obiektu służącego obronności i bezpieczeństwu państwa oraz nie da się go pogodzić z celem ustanowienia terenu zamkniętego.
W konsekwencji stwierdzić należy, iż wprawdzie przepisy upzp nie zawierają zakazu lokalizowania inwestycji na terenach zamkniętych, lecz z uwagi na zawarty w art. 61 ust. 1 pkt 5 upzp wymóg zgodności decyzji o warunkach zabudowy z przepisami odrębnymi, którymi jak wyraźnie wskazał Sąd I instancji i co wykazano wyżej są w przypadku terenów zamkniętych przepisy ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, możliwość realizowania na tych terenach inwestycji doznaje daleko idących ograniczeń. W warunkach niniejszej sprawy, jak słusznie stwierdził Sąd I instancji, ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji planowanej przez skarżącą byłoby z przyczyn wskazanych wyżej sprzeczne z przepisami odrębnymi. Nie można bowiem traktować sprawy niniejszej tak, jakby dotyczyła terenu o zwykłym reżimie, a nie specjalnym, jakiemu podlega teren zamknięty.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że w warunkach niniejszej sprawy podstawa, na której oparta została skarga kasacyjna, okazała się nieusprawiedliwiona.
Na zakończenie dodać natomiast należy, iż wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, które skarżąca przywołała w uzasadnieniu skargi kasacyjnej dla poparcia swojego stanowiska, zostały w toku kontroli instancyjnej uchylone przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku.