Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak Sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant asystent sędziego Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 2702/13 w sprawie ze skargi A. W. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. W. na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2014r., sygn. akt IV SA/Wa 2702/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. W. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2010r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu Sąd podał, że A. W. na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) po bezskutecznym wniesieniu wezwania do usunięcia naruszenia prawa przez Radę m. st. Warszawy w zakresie § 55 ust 2 pkt c, zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uchwałę Rady m. st. Warszawy z dnia [...] listopada 2010 r. Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Starych Bielan (Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego Nr 208 poz. 6597), dalej jako plan, w części zawartej w § 55 ust 2 pkt c, d i e ustanawiającej: "zakaz zmiany ukształtowania konstrukcji dachowej", "zakaz adaptacji strychów na poddasza użytkowe", "zakaz zmiany układu otworów okiennych" na terenie określonym jako MW12 obejmującym nieruchomość stanowiącą działkę o nr ew. [...]. Powołując się na naruszenie art. 140 Kodeksu cywilnego, art. 64 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.) wniosła o stwierdzenie nieważności wskazanej części ww. uchwały i zasądzenie od organu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że jest właścicielką zabudowanej wielorodzinnym budynkiem mieszkalnym nieruchomości położonej przy ul. S. w Warszawie stanowiącej dz. nr ew. [...]. Budynek był wybudowany w 1937 roku, po II wojnie światowej został zajęty przez m. st. Warszawę z przeznaczeniem na lokale komunalne i w połowie lat 60-tych poddany przebudowie polegającej na zmianie konstrukcji dachu, znacznym obniżeniu krawędzi gzymsu i zmianie usytuowania okien. Zdaniem skarżącej, która odzyskała tytuł prawny do ww. nieruchomości w 2002r., w rezultacie tak opisanej przebudowy budynek został pozbawiony oryginalnej konstrukcji i kształtu dachu oraz elewacji i usytuowania jednego z okien z roku 1937, przy czym istotnie zmniejszono kubaturę pomieszczeń w przebudowanej części i pogorszono ich walory użytkowe. Nieruchomość skarżącej znajduje się na terenie oznaczonym w planie symbolem MW 12, budynek oznaczono na rysunku planu jako "obiekt objęty ochroną ustaloną planem". Według skarżącej znajduje się on w strefie ochrony konserwatorskiej układu urbanistycznego, ale poza zasięgiem "ochrony historycznych zespołów zabudowy wyróżniających się jednorodnością układu architektonicznego i czasu ich pochodzenia" oraz poza zasięgiem "ochrony zespołów zabudowy stanowiących dobro kultury współczesnej". Do skargi dołączono ponadto pismo wojewódzkiego konserwatora zabytków, który na pytanie skarżącej wskazał, że sporny budynek nie został indywidualnie wpisany do rejestru zabytków i nie znajduje się na obszarze wpisanym do rejestru zabytków, nie podlega zatem prawnej ochronie konserwatorskiej wynikającej z art. 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Budynek został natomiast ujęty w gminnej ewidencji zabytków, a zatem uzyskanie pozwolenia na jego budowę lub rozbiórkę w myśl art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wymaga uzgodnienia z organem konserwatorskim. Stąd, zdaniem skarżącej, status prawny ww. budynku przy S. w Warszawie nie uzasadnia ustalenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego bezwzględnego zakazu ingerencji w konstrukcję i kształt dachu oraz w sposób korzystania z poddasza; zakazy te nie znajdują uzasadnienia prawnego w świetle przepisów o ochronie zabytków, jak również nie znajdują uzasadnienia faktycznego, gdyż na skutek przebudowy dokonanej w 1966r. w istocie nie chronią pierwotnej formy obiektu z okresu jego powstania tj. z 1937 r. W szczególności utrwalenie obecnej formy budynku w świetle przepisów planu nie ma związku z ochroną zabytków ani historycznego układu urbanistycznego.