Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./ Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 28 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 lipca 2005 r., sygn. akt III SA/Kr 393/05 w sprawie ze skarg "C." Sp. z o.o. z siedzibą w K., D. z o.o. z siedzibą w K. i "I." Sp. z o.o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 7 maja 2003 r., nr XV/101/03 w sprawie uchwalenia Regulaminu dostarczenia wody i odprowadzania ścieków na terenie Miasta Krakowa, zmienionej uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 7 stycznia 2004, nr XXXV/307/04 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Miasta Krakowa na rzecz skarżących "C." Sp. z o.o. z siedzibą w K,, D. Spółka z o.o. z siedzibą w K. i "I." Sp. z o.o. z siedzibą w K. solidarnie kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Wyrokiem z dnia 5 lipca 2005 r. sygn. akt III SA/Kr 393/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu skarg "C." Sp. z o.o. w K., D. Sp. z o.o. w K. i "I." Sp. z o.o. w K.na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 7 maja 2003 Nr XVI/101/03 w przedmiocie uchwalenia Regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie Miasta Krakowa, zmienionej uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 7 stycznia 2004 r. Nr XXXV/307/04 - stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd I instancji wskazał, iż podstawę prawną zaskarżonej uchwały stanowią przepisy art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm./ i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków /Dz. U. Nr 72, poz.747 ze zm./.
W skargach na powyższą uchwałę zarzucono naruszenie ( 29 w zw. z ( 143 "Zasad techniki prawodawczej" wobec posłużenia się w szerokim zakresie załącznikami do uchwały, jednak najpoważniejszy zarzut dotyczył ( 32 Regulaminu normującego kwestie wiążące się z zawieraniem umów dotyczących budowy przez inwestorów na własny koszt urządzeń wodociągowych i/lub kanalizacyjnych oraz przekazywania tych urządzeń przedsiębiorstwu wodnokanalizacyjnemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał skargę za zasadną z następujących przyczyn.
W pierwszym rzędzie Sąd I instancji przyjął "jako udowodnione ustalenie, że zaskarżony regulamin jest aktem prawa miejscowego", a zatem powinien regulować zasady zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków w Krakowie w sposób generalny, bez odwoływania się wyłącznie do MPWiK SA, a tak czyni się w ( 1 i następnych Regulaminu. Określeniu zasad działania przedsiębiorstwa służy statut spółki. Regulamin zakładający, że usługi objęte regulacją przedmiotowej ustawy może świadczyć wyłącznie MPWiK SA w Krakowie jest sprzeczny z art. 16 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i odprowadzeniu ścieków przewidującym możliwość uzyskiwania zezwoleń organu gminy na świadczenie usług przewidzianych tą ustawą, a więc w konsekwencji sprzeczny z art. 7 w zw. z art. 94 Konstytucji RP, a nadto sprzeczny z art. 32 Konstytucji RP i art. 8 ust. 2 pkt 5 i 8 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów /Dz. U. z 2003 r. Nr 86, poz. 804 ze zm./, zakazującego nadużywania pozycji dominującej, poprzez wprowadzenie monopolu na świadczenie określonych usług dla jednego przedsiębiorstwa, wskazanego uchwałą.
Sąd I instancji podzielił stanowisko wyrażone w skargach w kwestii braku podstaw prawnych do regulowania w Regulaminie problematyki umów dotyczących sieci realizowanej przez inwestorów nie będących przedsiębiorstwem świadczącym przedmiotowe usługi, gdyż nie mieści się ta problematyka w podstawie prawnej do wydania zaskarżonej uchwały.
Zastosowanie formy regulacji prawnej w postaci załączników do uchwały Sąd uznał za naruszenie zasad przyzwoitej legislacji ze względu na naruszenie art. 2 Konstytucji RP, uzasadniające stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały. W tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powołano się na poglądy doktryny i wybrane orzeczenia.