Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie NSA Barbara Adamiak (spr.) del NSA Janina Kosowska Protokolant starszy asystent sędziego Anna Pośpiech-Kłak po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. [...] w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 2116/14 w sprawie ze skargi Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. [...] w W. na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1) uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...]; 2) zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz Parafii Rzymsko-Katolickiej [...] w W. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Wa 2116/14, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. [...] w W. na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji z [...] kwietnia 2014r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, oddalił skargę.
Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.
Wojewoda W. decyzją z dnia [...] stycznia 1996 r., nr [...] na podstawie art. 60 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, ze zm.), stwierdził, że nieruchomości położone w W., oznaczone jako działki ewidencyjne nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [[..] i [...], z obrębu [...], o łącznej powierzchni 7751 m2, przeszły z mocy prawa na własność Parafii Katolickiej p.w. [...] w W., jako "zabudowane kościołem parafialnym, plebanią i innymi budynkami towarzyszącymi".
J. W. wnioskiem z dnia 14 listopada 2011 r. zwrócił się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o stwierdzenie nieważności wymienionej wcześniej decyzji Wojewody W., w części dotyczącej nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...], o powierzchni 2.474 m2..
Minister Administracji i Cyfryzacji decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. stwierdził nieważność wyżej wymienionej decyzji Wojewody W. z dnia [...] stycznia 1996 r., w części dotyczącej nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...], o powierzchni 2.474 m2. W uzasadnieniu orzeczenia podniósł, że prawo przyznania J. W. przymiotu strony w toczącym się postępowaniu potwierdza teza zawarta w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 marca 2010 r., sygn. akt. I SA/Wa 1795/09, zgodnie z którym: "Konsekwencją zgłoszenia przed właściwym organem wniosku o zwrot części wywłaszczonej nieruchomości jest to, że osoba starająca się o odzyskanie praw do nieruchomości staje się stroną we wszystkich postępowaniach administracyjnych, które są prowadzone w stosunku do tego gruntu - w tym decyzji wydanej na podstawie art. 60 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej". Powyższe potwierdza też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt. II OSK 880/10, w którym Sąd wskazał, że "Były właściciel nieruchomości przekazanej Kościołowi katolickiemu może się domagać wszczęcia postępowania o unieważnienie tej decyzji".
Organ zauważył, że z akt sprawy zakończonej decyzją Wojewody W. z dnia [...] stycznia 1996 r. nie wynika, aby na spornej nieruchomości znajdował się cmentarz lub obiekt sakralny oraz aby parafia władała tą nieruchomością w dniu 23 maja 1989 r. Spełnienia wyżej wymienionych przesłanek nie wykazała także parafia w toku niniejszego postępowania. Powołał też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2006 r., sygn. akt: II OSK 995/06 uznający, iż dla uwłaszczenia kościelnej osoby prawnej, na podstawie art. 60 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy z 1989 r., wymagane jest, aby w dniu jej wejścia w życie nieruchomość będąca przedmiotem uwłaszczenia pozostawała we władaniu kościelnej osoby prawnej, a ponadto, aby znajdował się na niej cmentarz lub obiekt sakralny. Przy czym aktualnie sporna nieruchomość wykorzystywana jest jako parking przykościelny, którego nie można zaliczyć do obiektów sakralnych i budynków im towarzyszących.