Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. WSA Renata Detka po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Starosty Otwockiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2044/16 w sprawie ze skargi Starosty Otwockiego na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 9 czerwca 2016 r. znak: DLI.II.6622.93.2016 w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2044/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę Starosty Otwockiego na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 9 czerwca 2016 r., znak: DLI.II.6622.93.2016.MK.3, w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Postanowieniem z dnia 25 maja 2015 r., nr 247/11/2014, Wojewoda Mazowiecki, na podstawie art. 11h ust. 1 w zw. z art. 11g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. 2013 r., poz. 687 ze zm.), zwanej dalej "specustawą", nałożył na Starostę Otwockiego karę w wysokości 17500 zł za 35 dni zwłoki w wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pod nazwą: "Budowa drogi gminnej - przedłużenie ul. Kusocińskiego, fragmentu ulic: Kwiatowej, Trzaskowskich i Karczówek w Karczewie".
Organ I instancji wskazał, że wniosek o wydanie zezwolenia na realizację ww. inwestycji drogowej został złożony 4 kwietnia 2013 r. Starosta przy piśmie z dnia 12 czerwca 2013 r. wezwał inwestora - Gminę Karczew do uzupełnienia braków wniosku. Inwestor odpowiedział na ww. wezwanie przy piśmie 14 czerwca 2013 r., uzupełniając wniosek. Ponieważ złożony i uzupełniony dotychczas wniosek nie spełniał nadal wymogów określonych w przepisach prawa, przy piśmie z 24 lipca 2013 r. Starosta ponownie wezwał inwestora do uzupełnienia wniosku. Przy piśmie z 1 sierpnia 2013 r. inwestor przesłał uzupełniony wniosek oraz wymagane dokumenty. Po stwierdzeniu kompletności wniosku Starosta 13 września 2013 r. zawiadomił strony postępowania o jego wszczęciu. W dniu 4 grudnia 2013 r. Starosta wydał decyzję o udzieleniu zezwolenia na realizację ww. inwestycji. W ocenie Wojewody, postępowanie w niniejszej sprawie trwało 125 dni od dnia wpłynięcia wniosku (uzupełnionego). Po odjęciu od tego okresu 90 dni wynikających z terminu określonego w art. 11h ust. 1 specustawy Wojewoda stwierdził, że w przedmiotowej sprawie doszło do 35-dniowego przekroczenia terminu i nałożył na organ karę pieniężną w wysokości 17500 zł.
Zażalenie na ww. postanowienie wniósł Starosta Otwocki.
Zaskarżonym postanowieniem Minister Infrastruktury i Budownictwa utrzymał w mocy ww. postanowienie.
Minister wskazał, że organ I instancji błędnie ustalił dzień, w którym rozpoczął bieg terminu do wydania decyzji. Termin ten powinien być liczony od następnego dnia po dniu wpłynięcia wniosku, tj. od dnia 5 kwietnia 2013 r. (art. 57 § 1 K.p.a.). Wynika z tego, że do czasu wydania decyzji postępowanie trwało 244 dni. Jako opóźnienie spowodowane z winy strony, o którym mowa w art. 11h ust. 3 specustawy, co do zasady należy zaliczyć konieczność podjęcia przez organ czynności mających na celu usunięcie nieprawidłowości wniosku. Jak wynika z akt sprawy, organ I instancji dwukrotnie wzywał inwestora do uzupełnienia braków wniosku. W wyniku tych działań odliczeniu powinno podlegać 10 dni. Ponadto odliczeniu podlega też ustawowy termin 90 dni na wydanie zezwolenia. Mając to na względzie Minister wskazał, że w niniejszej sprawie doszło do wydania decyzji z 144-dniową zwłoką. Powyższe powinno być równoznaczne z wymierzeniem kary pieniężnej w wysokości 72000 zł. Minister wskazał, że stosownie do treści art. 139 K.p.a. w związku z art. 144 K.p.a. organ drugiego stopnia nie może wydać postanowienia na niekorzyść strony wnoszącej zażalenie, chyba że zaskarżone postanowienie rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Tym samym Minister utrzymał w mocy wydane z naruszeniem prawa postanowienie Wojewody, lecz korzystniejsze dla skarżącego.