Powyższe postanowienie zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Starosta Otwocki, domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego je postanowienia organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 11h ust. 1 w zw. z ust. 3 specustawy przez nieuzasadnione uwzględnienie przy obliczaniu terminu, w jakim Starosta wydał decyzję, okresów opóźnienia z przyczyn niezależnych od organu oraz terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności.
W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2044/16, oddalając skargę, wskazał, że za początek biegu tego terminu przyjąć należy datę wpływu wniosku o wydanie decyzji pozwalającej na budowę (por. wyroki NSA: z 6 listopada 2009 r., II OSK 1754/08; z 5 marca 2009 r., II OSK 305/08; z 16 lutego 2016 r., II OSK 1490/14), nie zaś datę wszczęcia postępowania, jak argumentował organ I instancji. Ponadto nie uzależniono początku biegu przedmiotowego terminu od tego czy wniosek ten był kompletny, czy też nie. Czas reakcji organu po wpływie wniosku jest szczególnie ważny w tych postępowaniach, w których ustawodawca wprost w ustawie przewidział termin na wydanie decyzji, mając na uwadze priorytetowość spraw, których to postępowanie dotyczy. Przyjęcie odmiennego poglądu mogłoby doprowadzić do swoistego paraliżu postępowania, spowodowanego przeświadczeniem organu, że dopóki wniosek inwestora zawiera błędy, to termin 90-dniowy nie biegnie i tym samym organ nie naraża się na ewentualną karę za przekroczenie ww. terminu. Potwierdza to brak w K.p.a. przepisu, który wskazywałby termin, w którym organ powinien zareagować na niekompletny wniosek. Następnie Sąd wskazał na konsekwencje obowiązywania zasady szybkości postępowania administracyjnego.
Mając powyższe na względzie Sąd ocenił, że dokonana przez Ministra ocena jest prawidłowa. Trafnie organ II instancji wskazał, że w okolicznościach tej sprawy doszło do 144-dniowego opóźnienia w wydaniu decyzji.
Odnosząc się do zarzutów skargi, Sąd wskazał, że do 90-dniowego terminu na wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu. Do czynności podlegających odliczeniu od ustawowego biegu terminu postępowania nie można zaliczyć zwykłych czynności procesowych, które, jakkolwiek wynikają z przepisów prawa, w tym z K.p.a., stanowią zwykłe działania organu składające się na to postępowanie i nie wymagają dodatkowych nadzwyczajnych działań. Nie można więc uznać za takie czynności np. zawiadomienia stron o wszczęciu postępowania (art. 61 § 4 K.p.a.), zawiadomienia stron o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy, uczestniczenia w przeprowadzeniu dowodu (art. 77 § 4, art. 79 § 2, art. 81 K.p.a.), czy też oczekiwania organu na potwierdzenie otrzymania przez stronę innego pisma (por. wyroki WSA w Warszawie: z 16 grudnia 2014 r., IV SA/Wa 2041/14; z 10 marca 2015 r., IV SA/Wa 77/15; z 7 stycznia 2016 r., IV SA/Wa 1969/15). Nie stanowi ich również czas postępowania w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przeznaczony na zawiadomienie strony w drodze obwieszczenia o wszczęciu postępowania w sprawie oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie. Nie można także do nich zaliczyć terminów, jakie pochłaniają czynności związane z tokiem każdego postępowania, czyli związanych z zawiadamianiem stron o wszczęciu postępowania, o przeprowadzeniu dowodu, łącznie z udziałem w jego przeprowadzeniu, czy też zawiadamianiem stron o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań łącznie z czasem wyznaczonym, na takie zapoznanie zgodnie z art. 10 § 1 K.p.a. (por. wyrok WSA w Warszawie z 28 stycznia 2013 r., IV SA/Wa 1913/12; oraz wyroki NSA o sygn. akt II OSK 2160/14, II OSK 2162/14, II OSK 48/15, II OSK 60/15, II OSK 1842/15).