Wymienionych zaś wyżej terminów, w których organ nie wydał decyzji z uwagi na niekompletność wniosku, nie można zaliczyć do tych, o jakich mowa w art. 11h ust. 3 specustawy. Co prawda wniosek był niekompletny jednak za każdym razem organ bez wyraźnej przyczyny zwlekał z wystosowaniem do inwestora stosownych wezwań, a co najistotniejsze, dysponując już kompletnym wnioskiem, zwlekał z wydaniem decyzji. Takie działania organu, a w zasadzie ich brak nie pozwalają na zaliczenie tych okresów postępowania do tych, które nastąpiły z winy strony lub z przyczyn niezależnych od organu. Strona nie miała bowiem wpływu na kwestię tak długich okresów wyczekiwania przez organ na wezwanie strony (inwestora) do uzupełnienia wniosku. Ponadto w skardze kasacyjnej nie wykazano aby istniały w tych okresach jakieś przyczyny niezależne od organu, które miały wpływ na przedłużenie postępowania. W odniesieniu zaś do treści art. 11 ust. 3 specustawy należy wskazać, że reakcje inwestora na wezwania Starosty były szybkie, co jak trafnie ocenił Sąd I instancji, pozwalało na odliczenie tylko 10 dni od terminu do wydania przez organ decyzji wespół z 90 dniami jakie przewiduje ustawa, co łącznie dało podstawę do wskazania 144-dniowego opóźnienia w wydaniu decyzji.
Mając powyższe na względzie, zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 11h ust. 1 i 3 specustawy należało uznać jako pozbawiony usprawiedliwionych podstaw.
Z tych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.