Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński /spr./ Sędziowie sędzia NSA Roman Ciąglewicz sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa (obecnie Ministra Inwestycji i Rozwoju) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 2127/16 w sprawie ze skargi Burmistrza Miasta N. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wydanie decyzji z naruszeniem terminu oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi Burmistrza Miasta Nowy Targ uchylił postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa (obecnie Ministra Inwestycji i Rozwoju) z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] oraz poprzedzające je postanowienie Wojewody Małopolskiego z dnia [...] stycznia 2015 r. znak [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wydanie decyzji z naruszeniem terminu.
Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną wniósł Minister Infrastruktury i Budownictwa podnosząc zarzuty naruszenia :
1) prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.) poprzez błędną wykładnię art. 51 ust. 2c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 778, z późn. zm.), zwanej dalej "upzp", prowadzącą do jego niewłaściwego zastosowania, bowiem Sąd I instancji przyjął, że telefoniczne wezwanie inwestora do uzupełnienia braków formalnych wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego stanowi opóźnienie w załatwieniu sprawy z winy strony, podczas gdy sprawa prowadzona przez Burmistrza Miasta Nowy Targ nie była sprawą niecierpiącą zwłoki, o której mowa w art. 55 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23, z późn. zm.), zwanej dalej "Kpa", uzasadniającą dokonanie telefonicznego wezwania. W rezultacie Sąd I instancji stwierdził, że organ lokalizacyjny nie dopuścił się zawinionego opóźnienia w wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, pomimo iż Burmistrz Miasta Nowy Targ zaniedbał udokumentowania w sposób wymagany przez przepisy K.p.a. ustnych ustaleń dokonanych z inwestorem w przedmiocie konieczności uzupełnienia braków formalnych wniosku. Sąd I instancji dokonał wykładni art. 51 ust. 2c upzp z pominięciem wynikającej z art. 14 w zw. z art. 64 § 2 K.p.a. zasady pisemności postępowania administracyjnego, z której wynika, że wezwanie wnioskodawcy do usunięcia braków podania musi nastąpić w formie pisemnej, o ile organowi znany jest adres wnioskodawcy;
2) przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.), tj.:
a. art. 113 § 1 i art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 51 ust. 2 i art. 51 ust. 2c upzp, w zw. z art. 14 i art. 64 § 2 K.p.a. oraz w zw. z art. 55 § 1 K.p.a. poprzez błędne uznanie, że wezwanie inwestora do usunięcia braków formalnych wniosku inicjującego postępowanie, które zostało dokonane niezgodnie z zasadą pisemności, wyrażoną w art. 14 K.p.a., oraz bez zastosowania trybu przewidzianego w art. 64 § 2 K.p.a., stanowi, na podstawie art. 51 ust. 2c upzp, o wyłączeniu z biegu ustawowego terminu na wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego okresu, jaki upłynął między dniem telefonicznego wezwania inwestora przez organ lokalizacyjny do uzupełnienia wniosku a dniem, w którym inwestor wniosek ten uzupełnił. Przede wszystkim, Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, mimo że sprawa nie była dostatecznie wyjaśniona, bowiem Sąd nie ustalił okoliczności istotnej dla zastosowania art. 51 ust. 2c upzp, to jest, czy sprawa prowadzona przez skarżącego miała charakter "sprawy niecierpiącej zwłoki" w rozumieniu art. 55 § 1 K.p.a., a tym samym, czy uzasadniała dokonanie telefonicznego wezwania. Prawidłowe zastosowanie wymienionych przepisów powinno doprowadzić Sąd I instancji do stwierdzenia, że zgodnie z zasadą pisemności, skoro we wniosku inwestor wskazał adres, to organ musiał wezwać inwestora w formie pisemnej do uzupełnienia braków wniosku. Tylko takie wezwanie jest prawidłowym zastosowaniem art. 14 w zw. z art. 64 § 2 K.p.a. przez organ prowadzący postępowanie lokalizacyjne. Uchybienie temu obowiązkowi nie jest przyczyną niezależną od organu, z powodu której organ nie dotrzymał terminu załatwienia sprawy wynikającego z art. 51 ust. 2 upzp. W związku z tym, nie było podstaw do stosowania art. 51 ust 2c upzp. Niewłaściwe zastosowanie art. 133 § 1 P.p.s.a. i dokonanie błędnej oceny stanu sprawy doprowadziło Sąd I instancji do błędnej wykładni art. 51 ust. 2c upzp i jego niewłaściwego zastosowania przy braku okoliczności umożliwiających zastosowanie tego przepisu do kontroli działalności organu administracji publicznej,