Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie Sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) Sędzia del. WSA Sławomir Pauter Protokolant asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Olsztyna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 3545/15 w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta Olsztyna na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 25 lutego 2016 r., sygn. akt: IV SA/Wa 3545/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny (powoływany dalej jako: WSA) w Warszawie oddalił skargę Prezydenta Miasta [...] na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2015 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Jak ustalił to sąd wojewódzki, Prezydent Miasta [...] w dniu [...] maja 2012 r., po rozpatrzeniu wniosku [...], wydał decyzję ustalającą lokalizację inwestycji celu publicznego polegającą na budowie dwóch odcinków sieci gazowej średniego ciśnienia [...] przy ul. [...],[...] i [...] na działkach nr geod. [...] obręb [...] oraz [...],[...],[...],[...],[...],[...], obręb geod. nr [...] w [...]. Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] grudnia 2014 r. nałożył na Prezydenta [...] karę pieniężną w wysokości 14 000 zł za wydanie decyzji lokalizacyjnej z naruszeniem terminu określonego w art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 199, ze zm., Upzp).
Prezydent [...] wniósł zażalenie na powyższe postanowienie Wojewody [...] wskazując, że wniosek o wydanie decyzji wpłynął do Urzędu Miasta [...] w dniu 21 lutego 2012 r. Pełnomocnik wnioskodawcy K. H. uzupełnił wniosek w dniu 20 marca 2012 r. poprzez wskazanie jako inwestora [...]. Biorąc pod uwagę, że pełnomocnik dokonał uzupełnienia podania, należało - w ocenie organu gminy - przyjąć, iż wnioskodawca został zawiadomiony przez pracownika prowadzącego sprawę o konieczności uzupełnienia braków wniosku. Prezydent [...] wskazał jednak, że nie miał możliwości wyjaśnienia sposobu zawiadomienia wnioskodawcy o tych brakach wniosku, ponieważ pracownik urzędu prowadzący sprawę nie pracuje w nim od sierpnia 2013 r.
Minister Infrastruktury i Rozwoju rozpoznając zażalenie Prezydenta [...] powołanym na wstępie postanowieniem z dnia [...] września 2015 r. utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2014 r.
Organ II instancji zaznaczył, że regulacja przyjęta w art. 51 ust. 2, 2b i 2c Upzp jest co do zasady zbieżna z treścią art. 35 ust. 6, 7 i 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, ze zm., uPb) co powoduje, iż w procesie wykładni art. 51 ust. 2, 2b i 2c Upzp można posiłkować się orzecznictwem sądowoadministracyjnym, a także tezami doktryny, które powstały na gruncie odpowiednich przepisów uPb. W ocenie tego organu brzmienie art. 51 ust. 2 Upzp nie daje podstaw do uznaniowości, wymierzenie kary jest obligatoryjne.
Organ zażaleniowy podzielił ustalenia poczynione przez wojewodę. Zaakceptował, że postępowanie w sprawie decyzji lokalizacyjnej toczyło się przez 93 dni. Rozpoczęło się następnego dnia po dniu wpływu wniosku do Urzędu Miasta [...], tj. w dniu 22 lutego 2012 r., a zakończyło w dniu, w którym została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, tj. w dniu [...] maja 2012 r. Po arytmetycznym odliczeniu od okresu biegu całego postępowania, tj. od 93 dni, ustawowych 65 dni przewidzianych na wydanie decyzji lokalizacyjnej, zwłoka organu wyniosła 28 dni.