Odnośnie T. L. skarżący wskazał, że organ bezkrytycznie uznał za nieprawdziwe jej oświadczenie, iż mieszka w przedmiotowym budynku, a tylko czasowo przebywa w Bydgoszczy w związku z zatrudnieniem. Jak wynika z jej zeznań mieszkanie w Bydgoszczy wynajęła na podstawie umowy, która wygasa 31 grudnia 2009 r. Odnośnie natomiast A. L. Prokurator podniósł, że organ winien wezwać jego matkę T. L. do udzielenia wyjaśnień w związku z jego osobą. Można bowiem przypuszczać, że jego czasowe przebywanie poza miejscem stałego pobytu było spowodowane tymi samymi względami.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, w uzasadnieniu przywołanego na wstępie wyroku wskazał, że zaskarżona decyzja została doręczona A. L. w dniu 6 sierpnia 2009 r. na adres D., A. L. i T. L. w dniu 10 sierpnia 2009 r. na adres Bydgoszcz ul. [...], natomiast W. L. nie odebrał decyzji doręczonej mu na adres D. 2, a także na adres G. ul. [...]. Żadna z osób wymeldowanych nie wniosła odwołania co doprowadziło do uprawomocnienia się decyzji. Powyższe, zdaniem Sądu, dowodzi prawdziwości twierdzenia Nadleśnictwa o tym, że żadna ze stron nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Pozostawienie rzeczy osobistych (nota bene nie określonych) nie świadczy o skoncentrowaniu spraw życiowych w przedmiotowym lokalu. Ponadto w postępowaniu dowodowym przed organem W., T. i A. L. zeznali, iż nie zamieszkują w lokalu w D. ponieważ jest on zdewastowany, ma odcięty dopływ energii elektrycznej i wody. Dopływ energii elektrycznej odcięto przed trzema laty, a jak zeznała T. L. - nie stać jej na spłacenie zadłużenia. Z treści notatki służbowej Kierownika Państwowej Straży Leśnej oraz notatki Komendanta Komisariatu Policji w G. z 11 maja 2009 r. wynika, iż rodzina L. nie zamieszkuje w lokalu od około 6-ciu miesięcy. Przedmiotowy lokal, jak wynika z pisma Nadleśnictwa Starogard Gdański, należy natomiast do zasobów mieszkaniowych Nadleśnictwa, a ostatnią osobą która w nim zamieszkiwała był A. L., co do którego wydano wyrok eksmisyjny. Jest to osoba pełnoletnia i sama decyduje o sobie.
Sąd podkreślił ewidencyjno-rejestracyjny charakter meldunku i to, że jeżeli osoba opuszcza miejsce pobytu nie dopełniając obowiązku meldunkowego może zostać wymeldowana z urzędu lub na wniosek uprawnionej osoby.
Na marginesie Sąd zwrócił uwagę, że w chwili wydania zaskarżonej decyzji żaden z członków rodziny L. nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu, pomimo iż nadal posiadał do niego klucze. Także żaden z nich, co wynika ze skargi Prokuratora Rejonowego w Tczewie, nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu w dniu 5 lutego 2010 r. To, iż żadna ze stron nie oświadczyła nigdy, że opuściła przedmiotowy lokal na stałe, a A. i T. L. wyraziły chęć powrotu do lokalu, nie oznacza, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Organ I instancji miał zatem podstawy do orzekania w trybie art. 15 ust. 2. Istotnym w sprawie jest nie tyle chęć zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu, jak się wydaje wyrażana dla potrzeb sprawy, co faktyczne w nim przebywanie.