Skargą kasacyjną Prokurator Prokuratury Okręgowej w Gdańsku zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie:
1) art. 141 § 4 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) poprzez oddalenie skargi mimo wykazania w niej istotnie wpływającego na treść rozstrzygnięcia naruszenia przez Burmistrza Miasta i Gminy G. przepisów art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.,
2) art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych w zw. z art. 25 i 28 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) polegające na błędnym przyjęciu, że czasowe opuszczenie miejsca stałego pobytu wywołuje obowiązek wymeldowania się z tego adresu, a w razie niedopełnienia tego - obowiązek organu ewidencyjnego wydania decyzji o wymeldowaniu.
Z uwagi na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd I instancji nie wytłumaczył, dlaczego zaakceptował wadliwe postępowanie kontrolowanego organu. Sąd ten stwierdził zupełnie dowolnie, że zaniechanie przez strony złożenia odwołania dowodzi prawdziwości twierdzenia Nadleśnictwa Starogard o tym, że żadna ze stron nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Wbrew zawartości zgromadzonego materiału dowodowego Sąd przyjął, że nie ustalono, jakie rzeczy osobiste stron znajdują się w tym lokalu, a ponadto stwierdza, że pozostawienie tych rzeczy nie świadczy o skoncentrowaniu spraw życiowych w lokalu. Ponadto podważył sens zeznań stron uwagą, że chęć zamieszkiwania w lokalu wyraziły dla potrzeb rozpoznawanej sprawy.
Zdaniem skarżącego Sąd zignorował dynamikę przeobrażeń społeczno-gospodarczych w ostatnich latach i związaną z nimi mobilnością społeczeństwa - skala wyjazdów krajowych i zagranicznych w poszukiwaniu okresowej pracy jest powszechnie znana i pobyt T. L. w Bydgoszczy (wraz z A. L.) w tym celu nie może utrącać czasowości tego pobytu w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności. Natomiast okres ciąży A. L., po stwierdzeniu przez Sąd I instancji zdewastowania i odcięcia lokalu od podstawowych mediów, to przesłanka czasowości pobytu z art. 8 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Z zeznań tych stron wynika ponadto, że zamieszkiwanie z W. L. było ostatnio uciążliwe z uwagi na jego destrukcyjne zachowanie.
Odnośnie uwagi Sądu, że art. 8 ww. ustawy określa okres, na jaki można zameldować się na pobyt czasowy skarżący wskazał, że praca oraz potrzeba leczenia, wypoczynku i względy rodzinne pozwalają na przedłużenie czasowości pobytu ponad trzy miesiące bez ograniczenia i z tego punktu widzenia należy uznać tę uwagę za nieistotne dla rozpoznawanej sprawy zarzucenie stronom niedopełnienia obowiązku zgłoszenia organom ewidencyjnym pobytu czasowego.
Sąd I instancji powierzchownie zatem ocenił okoliczności przebywania stron poza miejscem zameldowania, nie docenił posiadania przez strony przedmiotowego lokalu (przetrzymywania tam rzeczy, dysponowania kluczami, odbierania adresowanej tam korespondencji) oraz bez dostatecznego uzasadnienia zignorował deklaracje stron powrotu pod ten adres po ustaniu przyczyn czasowego wyjazdu.