Z tych przyczyn za nietrafiony należało uznać zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 77 i 80 kpa.
Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone, co do zasady, w sposób odpowiadający wymogom określonym w tym przepisie. Sąd przedstawił argumentację uzasadniającą zajęte stanowisko. Okoliczność, że kasator nie zgadza się z wnioskami organu i Sądu I instancji nie oznacza istnienia błędów procesowych, tj. naruszeń przepisów postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Nie znajduje też, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienia zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 i 2, art. 15 ust. 2 ustawy w zw. z art. 25 i 28 kodeksu cywilnego polegający zdaniem kasatora na błędnym przyjęciu, że czasowe opuszczenie miejsca stałego pobytu wywołuje obowiązek wymeldowania się, a w razie nie dopełnienia tego - obowiązek organu ewidencyjnego wydania decyzji o wymeldowaniu. Naruszenie w/w przepisów prawa materialnego kasator wiąże z naruszeniem przepisów postępowania wpływających na ustalenia faktyczne wskazując, że można mieć tylko jedno miejsce stałego pobytu i takiego charakteru temu miejscu nie odbiera czasowy pobyt pod innym adresem w związku z podjęciem pracy- co łączy z sytuacją T. L. i związanego z nią A. L. oraz leczeniem , wypoczynkiem, czy też ze względów rodzinnych - co łączy z sytuacją A. L.. Zważywszy że zarzut naruszenia przepisów postępowania nie jest zasadny, ustalenia organu i Sądu, iż rodzina L. nie opuściła czasowo lokalu są prawidłowe, nie można uznać trafności zarzutu dotyczącego naruszeń prawa materialnego.
Zarzut naruszenia art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 2 ustawy nie ma usprawiedliwionych podstaw. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania, osoby która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego jest spełniona wtedy gdy opuszczenie to ma charakter stały i jest dobrowolne. O opuszczeniu miejsca stałego pobytu można mówić wtedy gdy dana osoba fizyczna nie przebywa w określonym lokalu, a nieprzebywanie to jest wynikiem jej wioli. Rezygnacja z przebywania w lokalu może nastąpić w sposób wyraźny - poprzez złożenie stosownego oświadczenia, jak i w sposób dorozumiany, poprzez zachowanie, które w sposób nie budzący wątpliwości wyraża wolę skoncentrowania aktywności życiowej w innym miejscu. Dla oceny tej woli istotne będą okoliczności dotyczące sposobu opuszczenia lokalu, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu, obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim. Zatem w przedmiotowej sprawie ustalenia organu, uznane przez Sąd za prawidłowe, dotyczące faktu, iż do opuszczenia lokalu przez rodzinę L. doszło z uwagi na stan lokal, jego zdewastowanie, odcięcie dopływu wody oraz energii elektrycznej, są tymi okolicznościami świadczącymi o woli skoncentrowania aktywności życiowej rodziny w innym miejscu. Potwierdza to również czasookres niezamieszkiwania w lokalu, brak podjęcia jakichkolwiek działań co do poprawy stanu lokalu, co dałoby podstawę do przypuszczeń o wyrażaniu woli, iż opuszczenie lokalu było czasowe. Nie bez znaczenia jest fakt, iż to rodzina miała wpływ na stan lokalu. Okoliczności te są wyraźne. Trudno w sprawie twierdzić, że ciąża A. L. była podstawą opuszczenia lokalu, co dałoby prawo do stosowania art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy. Nie można też przypisać wyłączności przebywania T. L. poza przedmiotowym lokalem z uwagi na wykonywanie pracy, co dałoby podstawę do stosowania art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Niezrozumiałe też jest wiązanie sytuacji A. L. z sytuacją matki. Nie ulega wątpliwości, że jest on dorosły (wynika to z daty urodzenia zamieszczonej na dokumencie potwierdzającym zameldowanie w lokalu), wyprowadził się dobrowolnie, mieszka w Bydgoszczy. Pouczony o prawach w postępowaniu administracyjnym nie złożył żadnych wyjaśnień. Ciąży na nim wyrok eksmisyjny z lokalu. Zatem ustalenia że rodzina opuściła lokal w warunkach, które zobowiązywały ją do wymeldowania się w organie gminy uprawniały do uznania przez Sąd I instancji, iż zaistniały przesłanki do spełnienia wymogów art. 15 ust. 1 ustawy. Brak wymeldowania dał podstawę do działania organu z art. 15 ust. 2 ustawy.
Twierdzenie kasatora, iż jest tylko jedno miejsce zamieszkania związane z zamiarem stałego przebywania (art. 6 ust. 1 ustawy), zamiarem wyrażanym wolą w myśl art. 25 i 28 k c. oraz twierdzenie, że nie zmienia tego faktu czasowy pobyt w innym miejscu bez zamiaru zmiany miejsca stałego pobytu (art. 7 ust. 1 )jest prawdziwe co do zasady i treści wymienionych przepisów ale nie ma zastosowania do ustaleń odnoszących się do przedmiotowego lokalu i stron w sprawie.
Miejsce stałego pobytu to miejsce, w którym osoba realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe tj. w szczególności: mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy, przyjmuje wizyty itp. Takie funkcje członkowie rodziny spełniają poza lokalem położonym w miejscowości D. nr 2.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.