Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Paweł Groński po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej D. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 1007/16 w sprawie ze skargi D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] listopada 1999 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od D. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Gminy M. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2016r., sygn. akt IV SA/Wa 1007/16, oddalił skargę D. sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] listopada 1999 r. nr 165 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Skargą z dnia 24 marca 2016 r. D. sp. z o.o. zaskarżyła § 11 ust. 12 oraz § 12 ust. 11 uchwały Rady Gminy W. nr 165 z dnia [...] listopada 1999 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dawnej wsi K. (Dz. U. Woj. Maz. Nr [...] z dnia [...] grudnia 1999 r., poz. [...]). Spółka wskazała, że jest właścicielem nieruchomości zabudowanej 2,5 kondygnacyjnym budynkiem o powierzchni użytkowej [...]m2 i powierzchni zabudowy [...] m2 położonej w W. przy ul. R. [...]. Stanowiący własność Spółki budynek oraz towarzysząca mu infrastruktura położone są na działkach nr ew. [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] (obręb [...], [...]), przy czym Spółka jest właścicielem działek nr ew. [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]. Nieruchomość objęta jest powyższym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zaskarżając § 11 ust. 12 oraz § 12 ust. 11 tej uchwały Spółka zarzuciła naruszenie prawa materialnego, powodujące nieważność postanowień planu, tj. naruszenie art. 140 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) - dalej: K.c. i art. 4 ust. 1, w zw. z art. 10 ust. 1, art. 33 i art. 27 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. poz. 139, ze zm.), dalej: u.z.p. poprzez nałożenie nieuzasadnionych celem publicznym i nieracjonalnych ograniczeń prawa własności, co skutkuje na podstawie art. 27 u.z.p. stwierdzeniem nieważności. Spółka podniosła, że ww. działki ewidencyjne położone są na terenie oznaczonym symbolami: 4a MU3, 3 MU4 - działka [...]; 4a MU3, 3 MU4, 5 KUD - działka [...]; 4a MU3, 5 KUD - działka [...], [...], [...]; 4a MU3 - działki [...], [...], [...] i [...]. Dla terenów oznaczonych symbolem: 4a MU3 - obowiązuje, stosownie do § 11 ust. 12 planu miejscowego, nakaz zachowania min. 70 % powierzchni biologicznie czynnej, tj. pokrytej roślinnością na gruncie rodzimym; 3 MU4 - obowiązuje, stosownie do § 12 ust. 11 planu, nakaz zachowania min. 80 % powierzchni biologicznie czynnej, tj. pokrytej roślinnością na gruncie rodzimym. W ocenie Spółki ustalenie powyższych nakazów ogranicza możliwość zagospodarowania i zabudowy nieruchomości oraz rozbudowy budynku w sposób nadmierny i nieuzasadniony, a zatem narusza przysługujące Spółce uprawnienia wynikające z prawa własności. Spółka wywodziła, że uprawnienie do kształtowania, a zatem ograniczania sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości wynikające z art. 4 ust. 1 i art. 33 u.z.p., nie pozwalało radzie gminy na dowolne i nieuzasadnione ograniczanie korzystania z nieruchomości, za czym przemawia art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia władztwa planistycznego. W ocenie Spółki żaden cel publiczny nie uzasadnia w wystarczający sposób zaskarżonych ograniczeń. Spółka wskazała, że przedmiotowa nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym w obowiązującym Studium symbolem M2.12, przy czym są to tereny budowlane o minimalnym udziale średnio 60 % powierzchni biologicznie czynnej (wartość podana w Studium odnosi się do całego terenu oznaczonego symbolem M2.12- znacznie większego niż powierzchnia nieruchomości), a zatem przepisy Studium nie nakładają obowiązku wprowadzenia tak wysokiego wymogu powierzchni biologicznie czynnej, jak zastosowany w planie miejscowym. Ponadto w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości znajdują się tereny zabudowane osiedlami domów jednorodzinnych, na których nie ma zachowanego wymogu 70 % i 80 % powierzchni biologicznie czynnej; nie było i nie ma zatem racjonalnego uzasadnienia dla nałożenia takiego wymogu w miejscowym planie w odniesieniu do nieruchomości. Wręcz przeciwnie, wyłączenie znacznej części nieruchomości spod zabudowy, stanowi niedopuszczalne zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli sąsiednich nieruchomości, nie znajdujące uzasadnienia w przeznaczeniu i cechach tych nieruchomości. Spółka podniosła, że budynek został oddany do użytkowania na podstawie decyzji Burmistrza Gminy W. z dnia [...]czerwca 1997 r. o pozwoleniu na użytkowanie, a zatem przed uchwaleniem planu miejscowego. Zajmuje on ponad 20 % lub 30 % powierzchni przynajmniej niektórych działek wchodzących w skład nieruchomości, a wprowadzone w planie miejscowym nakazy stoją w sprzeczności z dotychczas istniejącą zabudową. Spółka zwróciła nadto uwagę, że zbliżone postanowienia planu miejscowego (dla sąsiedniej nieruchomości) zostały uznane za nieważne - wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 grudnia 2011r., sygn. akt IV SA/Wa 1491/11).