Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie: Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski (spr.) Sędzia NSA Jerzy Stankowski Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 13 października 2009 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego "[...]" Sp. z o.o. z/s w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 2464/07 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego "[...]" Sp. z o.o. z/s w W. na postanowienie Ministra Budownictwa z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 27 maja 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 2464/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na postanowienie Ministra Budownictwa z dnia [...] września 2007 r. nr [...] uchylające postanowienie Wojewody Dolnośląskiego nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r., znak: [...] w sprawie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie obiektu handlowego - po rozbiórce istniejących obiektów - o powierzchni sprzedaży do 4194 m-, wraz z elementami infrastruktury technicznej oraz trafostacją i zagospodarowaniem terenu, przewidzianej do realizacji w W. przy ul. [...],[...],[...],[...] obręb [...],[...], działki nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] oraz część działek nr [...],[...] i [...].
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, Minister Budownictwa stwierdził, że postanowienie Wojewody Dolnośląskiego zawiera nieprecyzyjne określenie przedmiotu inwestycji, przede wszystkim co do rzeczywistej powierzchni zabudowy. W zależności od rzeczywistej powierzchni zabudowy inwestycja ta będzie mogła być realizowana na podstawie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, bądź wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W skardze skarżącej spółki podniesiony został zarzut naruszenia art. 10 ust. 2 pkt 8 w zw. z art. 4 ust. 2 pkt 2 i art. 14 ust. 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), poprzez uznanie, że obiekt handlowy o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 m - można lokalizować tylko na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz poprzez stwierdzenie, że ww. ustawa uzależnia możliwość lokalizacji obiektu handlowego na podstawie decyzji o warunkach zabudowy - w zależności od "powierzchni zabudowy". Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 61 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także "przepisów" rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588) oraz art. 34 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) polegające na stwierdzeniu, że koniecznym elementem projektu decyzji o warunkach zabudowy, podlegającym uzgodnieniu oraz postanowienia o uzgodnieniu było wskazanie "konkretnej" lub "rzeczywistej" powierzchni zabudowy. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 106 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071), oraz art. 6 i 53 ust. 10) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przekroczenie kompetencji organu uzgadniającego, a także art. 6, art. 7, art. 8, art. 11 i art. 124 § 1 i § 2 k.p.a., które to naruszenie skutkowało w ocenie skarżącej błędnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy. Skarżąca wnosiła o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia w całości albo o jego uchylenie i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpatrzenia.