Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz /spr./ sędzia del. NSA Jacek Hyla Protokolant asystent sędziego Justyna Rosińska po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej W. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2010 r. sygn. akt II SA/Łd 268/09 w sprawie ze skargi M. B. i J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę M. B. i J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia [...] lutego 2009 r. uchylającą zaskarżoną decyzję organu I instancji z dnia [...] grudnia 2008 r. w całości i przekazująca sprawę w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego do ponownego rozpatrzenia temu organu.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. Wójt Gminy B. na podstawie art. 50, art. 51, art. 53, art. 54, art. 55, art. 56 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.- zwanej dalej ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) po rozpatrzeniu wniosku "[...]" Sp. z o.o. w W. w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...], w tym wieży kratowej wraz z posadowieniem niezbędnych urządzeń technologicznych i przyłącza elektrycznego, odmówił ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
W uzasadnieniu swej decyzji Wójt wskazał, iż dla terenu, na którym projektowana jest inwestycja brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stosownie zaś do art. 6 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami inwestycja należy do inwestycji celu publicznego, stąd wymagane jest przeprowadzenie postępowania ustalającego, zakończonego wydaniem decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zdaniem organu planowana inwestycja nie jest zgodna z art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż będzie elementem zakłócającym wymagania ładu przestrzennego, jako że jest to obszar o niskiej zabudowie, nie ma na nim obiektów wysokiego napięcia ani innych elementów wertykalnych mogących komponować się z planowaną wieżą. W związku z powyższym organ odmówił ustalenia jej lokalizacji.
W odwołaniu od powyższej decyzji "[...]" Sp. z o. o. zarzuciła jej pominięcie art. 4 Prawa budowlanego, błędną interpretację art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz nieuwzględnienie dokumentacji zgodnej z § 9 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie.
Decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sieradzu na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
W ocenie Kolegium nie można podzielić stanowiska organu I instancji o zakłócenia ładu przestrzennego, jeśli uwzględni się usytuowanie planowanej inwestycji. Jak podkreślił organ odwoławczy, przepis art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy traktować jako dyrektywę interpretacyjną przy stosowaniu przepisów tej ustawy oraz przy uwzględnieniu przepisów odrębnych. Odmowa ustalenia lokalizacji byłaby, zatem prawidłowa, gdyby organ wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, iż planowana inwestycja jest niezgodna z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymi i przepisami odrębnymi. Organ I instancji takiej sprzeczności jednak nie wykazał. Usytuowanie wieży stacji bazowej na terenie, na którym znajdują się zakłady usługowo - produkcyjne, mimo istniejącej niskiej zabudowy, nie można traktować jako przejawu naruszenia wymagań ładu przestrzennego.