Skarga kasacyjna na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie wymierzenie grzywny za niewykonanie wyroku WSA sygn. akt II SA/Wr 432/05
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./ Sędzia NSA Zdzisław Kostka Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 września 2006 r. sygn. akt II SA/Wr 373/06 w sprawie ze skargi Z. K. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie wymierzenie grzywny za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Wr 432/05 oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 27 września 2006 r. sygn. akt II SA/Wr 373/06 oddalił skargę Z. K. zawierającą żądanie wymierzenia grzywny wobec niewykonania przez Wojewodę D. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Wr 432/05 uchylającego decyzję Wojewody D. z dnia [...] o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że w skardze podnosi się, iż skarżący wezwał Wojewodę do wykonania powyższego wyroku jednakże nie wyjaśniono mu przyczyn zwłoki organu.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wnosząc o jej oddalenie podał, że w dniu [...] wpłynął do [...] Urzędu Wojewódzkiego prawomocny wyrok wraz z aktami administracyjnymi, zaś postanowieniem z dnia [...] organu wojewódzkiego sprawa została przekazana Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego dla Miasta W. jako organowi właściwemu do jej rozpoznania, stosownie do obowiązujących od dnia 11 lipca 2003 r. znowelizowanych unormowań ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że powyższym wyrokiem wydanym w sprawie pozwolenia na użytkowanie pomieszczeń byłej kotłowni z przeznaczeniem na sklep ogólnospożywczy, zostały uchylone decyzje organów obu instancji. Sprawa powinna więc być ponownie rozpoznana przez organ pierwszej instancji, jednakże w związku ze zmianą przepisów dotyczących właściwości organów, zostało wydane postanowienie o przekazaniu sprawy do organu właściwego. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu nie zachodzi przesłanka do wymierzenia na podstawie art. 154 ( 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej "ppsa", grzywny Wojewodzie D., który nie pozostawał w bezczynności w podjęciu lub kontynuacji postępowania administracyjnego mającego na celu zakończenie sprawy. Organ, który stwierdził, w zmienionym stanie prawnym, iż nie jest właściwy do rozpoznania sprawy, nie może jej merytorycznie rozpatrywać, lecz jest zobligowany do przekazania sprawy organowi właściwemu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Z. K., jako radca prawny występujący we własnej sprawie, zarzucając:

1/ naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 154 ( 1 ppsa i nieuwzględnienie art. 286 ppsa,

2/ naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, to jest obrazę art. 141 ppsa wobec zaniechania przedstawienia dotychczasowego przebiegu postępowania i nieustosunkowania się do zarzutu skarżącego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzi się, iż za wykonanie powyższego wyroku odpowiedzialność ponosi Wojewoda, zaś instytucja określona w Kodeksie postępowania administracyjnego normująca przekazanie sprawy do organu właściwego tego faktu nie zmienia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Skargę kasacyjną sformułowano w ten sposób, że jej podstawą jest naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 154 ( 1 ppsa i nieuwzględnienie art. 286 ppsa, przy czym przepis art. 154 ( 1 ppsa uprawnia do wniesienia skargi wraz z żądaniem wymierzenia grzywny organowi, który nie wykonał wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu. Jak to jednak zasadnie uznał Sąd pierwszej instancji, nie zaistniała przesłanka do zastosowania tego przepisu, bowiem nie miało miejsca niewykonanie przez Wojewodę D. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Wr 432/05 uchylającego decyzję Wojewody D. z dnia [...] o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie. Nie jest w sprawie sporne, iż w wyniku orzeczenia przez Sąd o uchyleniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie zostały podjęte niezwłocznie określone czynności administracyjne /postanowienie o przekazaniu sprawy właściwemu organowi w związku ze zmianą przepisów prawa materialnego/, co skutkuje, jak to prawidłowo przyjęto w zaskarżonym wyroku, brakiem przesłanki niewykonania wyroku. Z treści pism strony wynika, że kwestionuje ona prawidłowość podjętych czynności, ta kwestia podlega jednak odrębnemu zaskarżeniu, nie rodzi natomiast podstaw do żądania nałożenia na organ grzywny na podstawie art. 154 ( 1 ppsa. Z tych względów nie można też skutecznie zarzucać naruszenie art. 286 ppsa, który składa się z dwóch przepisów, to jest ( 1 stanowiącego, iż po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu pierwszej instancji akta administracyjne sprawy zwraca się organowi administracji publicznej załączając odpis orzeczenia ze stwierdzeniem jego prawomocności, oraz ( 2 stanowiącego, iż termin do załatwienia sprawy przez organ administracji określony w przepisach prawa lub wyznaczony przez sąd liczy się od dnia doręczenia akt organowi.

W skardze kasacyjnej zarzuca się też naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, to jest obrazę art. 141 ppsa, wobec zaniechania przedstawienia dotychczasowego przebiegu postępowania i nieustosunkowania się do zarzutu skarżącego. Przede wszystkim należy zauważyć, iż art. 141 ppsa zawiera szereg przepisów, zaś strona nie wskazuje, który z nich został naruszony, co uniemożliwia uwzględnienie tego zarzutu. Z treści uzasadnienia skargi kasacyjnej można wnosić, że strona oczekiwała, iż Sąd pierwszej instancji odniesie się do wszystkich kwestii dotyczących jej merytorycznych żądań rozstrzygnięcia sprawy budowlanej, jednakże nie było to możliwe w sprawie, której przedmiotem jest zarzut niewykonania wyroku połączony z żądaniem ukarania organu grzywną.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku z mocy art. 184 ppsa.

Strona 1/1