Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R.S.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 1159/09 w sprawie ze skargi R.S.P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 października
2009 r. oddalił skargę R.S.P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] maja 2009 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Skarżąca urodziła się 30 grudnia 1958 r. w O. jako R.S.K. - obywatelka polska. Według niemieckiego poświadczenia rejestracji nr 360/7/78 wydanego w granicznym obozie przejściowym we Friedlandzie, wnioskodawczyni nabyła obywatelstwo niemieckie z dniem urodzenia. R.S.P. (zmiana nazwiska była skutkiem zawarcia związku małżeńskiego z H.G.P.; według polskich dokumentów R.S.P.) złożyła 30 czerwca 1980 r. w Wydziale Konsularnym Ambasady PRL w Bonn wniosek o udzielenie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego na obywatelstwo RFN. Kierownik Wydziału Konsularnego Ambasady PRL w Bonn udzielił wnioskodawczyni przedmiotowego zezwolenia decyzją z [...] września 1980 r. Obecnie wnioskodawczyni legitymuje się paszportem niemieckim.
Wojewoda Opolski decyzją z [...] czerwca 1998 r., po rozpatrzeniu wniosku R.S.P., odmówił wnioskodawczyni "wydania poświadczenia obywatelstwa polskiego".
Rozpatrując wniosek skarżącej o stwierdzenie nieważności ww. decyzji, organ nadzoru wskazał, że spełnione zostały oba warunki utraty przez wnioskodawczynię obywatelstwa polskiego z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), natomiast kontrolowana decyzja nie jest dotknięta wadą nieważności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę R.S.P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] maja 2009 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji uznał, że nie została ona oparta na uzasadnionych podstawach.
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie znajdował zastosowania art. 7 Konwencji z dnia 12 kwietnia 1930 r. w sprawie pewnych zagadnień dotyczących kolizji ustaw o obywatelstwie oraz protokołu dotyczącego przypadku bezpaństwowości (Dz. U. z 1937 r. Nr 47, poz. 361; dalej jako Konwencja haska), zobowiązujący Państwa - strony tej umowy przede wszystkim do zagwarantowania osobie opuszczającej ich terytorium utrzymania jej dotychczasowego obywatelstwa tak długo, aż nie nabędzie obywatelstwa innego Państwa, by w ten sposób przeciwdziałać powstawaniu bezpaństwowców. Przepis ten jednakże miał zastosowanie do tych Państw - stron Konwencji, których prawodawstwa wiązały skutek w postaci utraty obywatelstwa z trwałym opuszczeniem ich terytorium za stosownym zezwoleniem. Sąd podniósł ponadto, że sprostowanie tłumaczenia art. 7 przedmiotowej Konwencji prowadzące do zastąpienia zwrotu "pozwolenia na opuszczenie kraju rodzinnego" zwrotem "pozwolenia na ekspatriację" w dalszym ciągu przesądza o zastosowaniu tego przepisu wobec Państw - stron tej Konwencji, których prawodawstwa przewidywały wydawanie swym obywatelom pozwoleń na opuszczenie ich terytorium. Polskie prawodawstwo powojenne nie normowało zasad udzielania takich pozwoleń. Artykuł zaś 13 ust. 1 ustawy o obywatelstwie polskim skutek w postaci utraty obywatelstwa polskiego wiązał jedynie z uzyskaniem zezwolenia właściwego organu polskiego na zmianę obywatelstwa oraz z posiadaniem obcego obywatelstwa. Mimo uprzedniego posiadania przez daną osobę obywatelstwa obcego w świetle prawa Państwa obcego (np. niemieckiego), wobec prawa polskiego obce obywatelstwo było nabywane przez wnioskującego dopiero po uzyskaniu zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego na obce, udzielonego przez właściwy organ polski. Stąd też regulacje ustawy o obywatelstwie polskim zastosowane przez Wojewodę Opolskiego nie pozostawały w sprzeczności z przedmiotową konwencją i kompleksowo regulowały to zagadnienie. Z tego też względu, zdaniem Sądu pierwszej instancji, w świetle prawa polskiego nie miało znaczenia, czy wnioskujący dawno już posiadał obywatelstwo innego Państwa, zgodnie z prawodawstwem tego Państwa, czy też dopiero je nabywał. Rozważania w tym przedmiocie, które mogły prowadzić do utraty posiadanego obywatelstwa polskiego, rozpoczynały się dopiero z chwilą złożenia przez tę osobę wniosku o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego. Dopiero w tym momencie badaniu podlegało, czy wnioskujący legitymuje się również innym obywatelstwem, jeśli tak, to po otrzymaniu żądanego zezwolenia tracił obywatelstwo polskie.