Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Rzążewska Sędzia del. WSA Jerzy Bortkiewicz Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./ Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 października 2006 r., sygn. akt II SA/Wr 486/05 w sprawie ze skargi R. J. o wymierzenie grzywny Prezydentowi Miasta W. z powodu niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2005 r. nr 7/IV SA 3256 i 3257/03 w przedmiocie uchylenia decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od R. J. na rzecz Prezydenta Miasta W. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 26 października 2006 r. sygn. akt II SA/Wr 486/05 po rozpoznaniu skargi R. J. o wymierzenie grzywny Prezydentowi W. wobec niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2005 r. sygn. akt 7/IV SA 3256 i 3257/03 w przedmiocie uchylenia decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego - oddalił skargę.
W uzasadnieniu wyroku podano, że wyrokiem z dnia 26 stycznia 2005 r. sygn. akt 7/IV SA 3256 i 3257/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], którą organ ten uchylił własną decyzję z dnia [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta W. z dnia [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą [...] Spółka z o.o. D. i S. H. oraz E. i A. K. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego o wysokości dwóch kondygnacji z poddaszem nieużytkowym, podziemnym parkingiem, zewnętrzną instalacją elektryczną przy ul. [...] w W. na działce nr [...], [...], obręb Z. i stwierdzającą nieważność opisanej decyzji Prezydenta W. oraz utrzymał w mocy decyzję Wojewody D.. Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił w całości skargę R. J. i I. G. podkreślając, że kierował się innymi motywami niż powołane w skardze. Jednocześnie Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.
Pismem z dnia 31 maja 2005 r. skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie R. J. zwrócił się o wymierzenie Prezydentowi W. na podstawie art. 154 ( 1 i ( 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej "ppsa", grzywny w związku z wydaniem w dniu [...] decyzji Nr [...] sprzecznej z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2005 r., bowiem Sąd ten orzekł, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana, natomiast Prezydent W. wydając decyzję z dnia [...] całkowicie zignorował orzeczenie sądu.
Postanowieniem z dnia 13 lipca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołując się na art. 13 ( 2 ppsa oraz ( 1 pkt 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 kwietnia 2003 r. w sprawie utworzenia wojewódzkich sądów administracyjnych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości /Dz. U. Nr 72, poz. 652 ze zm./ stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie i na podstawie art. 151 ppsa orzekł o jej oddaleniu. Wskazał przy tym, że przepis art. 154 ( 1 ppsa stanowi, iż w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia organowi grzywny. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zachowującym swą aktualność, wielokrotnie podkreślano, że przez niewykonanie wyroku należy rozumieć pozostawanie w bezczynności w podjęciu lub kontynuacji postępowania administracyjnego mającego na celu zakończenie sprawy decyzją administracyjną lub w innej formie przewidzianej prawem /por. wyrok NSA z dnia 30 maja 2001 r. II SA 2015/00 nie publ./. Korzystanie ze środka dyscyplinującego, jakim jest grzywna określona w art. 154 ( 1 ppsa wymaga zachowania tożsamości organu, mającego status strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym, zakończonym wyrokiem o treści opisanej w powołanym przepisie i organu, w stosunku do którego żąda się wymierzenia grzywny w związku z niewykonaniem wyroku. Ten warunek nie został w rozpoznawanej sprawie spełniony, bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę wniesioną na orzeczenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego i tego tylko organu mogło dotyczyć żądanie wniesione w trybie art. 154 ( 1 in fine ppsa w razie zaistnienia sytuacji opisanych w tym przepisie. Prezydent W. nie był ani organem, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem skargi, o której rozstrzygał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 stycznia 2005 r., ani też organem obligowanym do wykonania tego wyroku, a tym samym adresatem wezwania do jego wykonania, co wyłącza zasadność kierowania wobec niego żądania wymierzenia grzywny na podstawie art. 154 ( 1 i ( 6 ppsa. Legalność decyzji Prezydenta W. mogła być natomiast oceniana w odpowiednich postępowaniach, przy czym z akt sprawy wynika, że skarżący z takiej możliwości skorzystał. Skarżący nieprawidłowo przy tym interpretuje treść klauzuli zawartej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, bowiem jak wynika z art. 152 ppsa klauzula ta odnosi się zawsze do zaskarżonego aktu lub czynności i traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku.