Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./ Sędziowie sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant st. asystent sędziego Anna Sidorowska-Ciesielska po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 368/14 w sprawie ze skargi A. B. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia [...] marca 1999 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla P. w Krakowie 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie; 2. zasądza od Miasta Krakowa na rzecz skarżącego A. B. kwotę 430 (czterysta trzydzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 czerwca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę A. B. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia [...] marca 1999 r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla P. w K.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Skarżący wniósł skargę na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego osiedla P. w K., wskazując że jest właścicielem nieruchomości składających się z działek ewidencyjnych nr [...],[...],[...],[...],[...],[...] obr. [...] P., z których część została przeznaczona pod tereny miejskiej zieleni publicznej oraz trasy komunikacyjne. Jedynie część jego nieruchomości została przeznaczona pod zabudowę. Na terenach 02.ZP, na których znajduje się część nieruchomości skarżącego w sposób istotny została ograniczona możliwość zabudowy nieruchomości. Taki sposób przeznaczenia terenu stanowi ograniczenie prawa własności skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, oddalając skargę, stwierdził, że skarżący nie wykazał, iż doszło do naruszenia jego interesu prawnego. Skarżący jest właścicielem nieruchomości (działek nr [...],[...],[...],[...], obr. [...] P. w K.) położonych na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla P. w K., które nabył kilka lat po wejściu w życie zaskarżonego planu. Skarżący nie podał jakie było przeznaczenie działek, będących aktualnie jego własnością, przed podjęciem zaskarżonej uchwały, ani kto był ich poprzednim właścicielem oraz, czy poprzedni właściciel brał udział w trakcie uchwalania planu. Numery działek po dacie uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego uległy zmianie w związku z ich podziałem i wywłaszczeniem części działek pod budowę drogi. Przez "naruszenie" rozumieć należy wprowadzenie niekorzystnych zmian (odebranie prawa, ograniczenie jakiegoś prawa wynikającego z przepisów prawa materialnego, nałożenie nowego obowiązku, czy zmienienie dotychczasowego obowiązku) w stosunku do prawa wcześniej istniejącego, podczas gdy skarżący nawet nie próbował wskazać i nie wskazał, jakie prawo do nieruchomości (w zakresie prawnego sposobu jej wykorzystania i zagospodarowania) mieli jego poprzednicy prawni przed uchwaleniem planu, co pozwoliłoby na porównanie stanu prawnego nieruchomości przed i po jego uchwaleniu. Skarżący nie wskazał też poprzedniego właściciela działki (osoba fizyczna/osoba prawna/gmina/Skarb Państwa), a zdaniem sądu jest to okoliczność istotna przy ocenie naruszenia interesu prawnego podmiotu kwestionującego ważność uchwały - aktu prawa miejscowego. Nowy właściciel wstępuje w prawa i obowiązki o charakterze publicznoprawnym, które posiadał poprzedni właściciel, co ma znaczenie nie tylko dla ustalenia, czy poprzedni właściciel skorzystał z prawa do zaskarżenia uchwały, ale też do porównania stanu prawnego nieruchomości (porównania treści prawa własności) przed i po uchwaleniu planu oraz oceny naruszenia aktualnego interesu prawnego nowego właściciela. Nabywając zatem nieruchomość po uchwaleniu planu skarżący nabył prawo własności nieruchomości ukształtowane przez zaskarżony plan, a zatem zaskarżając go, tym bardziej precyzyjnie powinien wskazać i wykazać naruszenie własnego, aktualnego interesu prawnego. Ogólne wskazanie, że plan nie pozwala na zabudowę mieszkaniową na pewnym obszarze, podczas gdy przewiduje ją na terenie sąsiednim nie jest jeszcze wystarczające. Tak ogólny zarzut, bez wskazania ograniczenia (zmiany) prawa własności poprzez kształtowanie odmiennego w stosunku do dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości oraz jej przeznaczenia nie jest wystarczający do uznania, że skarżący wykazał naruszenie prawa, które mogłoby podlegać ocenie sądu.