W ocenie organu decyzja lokalizacyjna w części odnoszącej się do nieruchomości skarżących nie narusza którejkolwiek z przesłanek wskazanych w art. 156 § 1 k.p.a. W skardze i dodatkowym piśmie procesowym skarżący sformułowali następujące zarzuty: a) naruszono ogólne zasady postępowania (art. 6-8 k.p.a.) oraz materialne przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156 § 1 k.p.a.); b) naruszono przepisy ustawy o drogach publicznych, bowiem w ustawie tej nie definiuje się pojęcia droga serwisowa; c) wydzielenie części ich działek pod budowę bliżej nieokreślonego, niezakwalifikowanego do jakiejkolwiek kategorii dróg publicznych układu drogowego, z punktu widzenia budowy samej ulicy [...] było zupełnie zbędne i niczym nieuzasadnione; d) w świetle ustawy o realizacji dróg w sprawach objętych tą ustawą przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym nie stosuje się; e) skarżący nie podzielają poglądu, iż zakres inwestycji drogowej, w tym wydzielenie nieruchomości, może być uwarunkowany wyłącznie wnioskiem i zamierzeniami inwestora - z uwagi na publiczny charakter inwestycji wniosek winien być oceniany w szerokim zakresie w tym pod względem społecznym czy praw właścicieli nieruchomości; f) zauważono, że z treści decyzji lokalizacyjnej nie wynika jednoznacznie, jakiej drogi publicznej dotyczy inwestycja; o ile ma dotyczyć innych dróg niż ulica [...] - tu droga serwisowa - powinno to wynikać jednoznacznie z jej treści; g) planowana droga na działkach skarżących nie może być określona mianem drogi serwisowej jest bowiem za szeroka na tego typu obiekt; teren, do którego ma rzekomo zabezpieczyć dojazd ma dostęp z innej drogi publicznej.
W odpowiedzi na skargę organ administracji podtrzymał dotychczasowe stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę jako bezzasadną. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji określa enumeratywnie art. 156 § 1 k.p.a. Sąd zaznaczył, że strony nie przywołują wprawdzie konkretnej materialnej przesłanki nieważności, spośród wskazanych w art. 156 § 1 k.p.a., jednak z treści skargi wynika, że upatrują wadliwość decyzji lokalizacyjnej wskazaną w pkt 2 przywołanego paragrafu Kodeksu. W jego świetle wadą nieważności dotknięte są decyzje wydane z rażącym naruszeniem prawa. Koniecznym warunkiem dla ustalenia występowania tej przesłanki nieważności decyzji jest stwierdzenie oczywistego charakteru naruszenia normy prawa materialnego przez organ orzekający w sprawie lub dokonanie przez ten organ oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze zgromadzoną w aktach dokumentacją sprawy lub innymi oczywistymi, znanymi temu organowi faktami.
W ocenie Sądu nie może być kwalifikowane, jako rażące naruszanie prawa dokonanie określonej wykładani przepisów. W rozpoznawanym przypadku organ administracji, orzekający w przedmiocie nieważności, prezentował pogląd, jakoby orzekając w przedmiocie lokalizacji drogi publicznej, pomimo iż określone kwestie wiążą się bezpośrednio z zasadnością ingerencji w prawa własności (czy ograniczenie praw jest dokonywane w interesie publicznym), organ administracji był związany treścią wniosku, co do proponowanych rozwiązań, w tym, gdy chodzi o przebieg inwestycji oraz wskazanie terenów niezbędnych do realizacji przedsięwzięcia (por. wyroki NSA o sygn. akt II OSK 374/09 i 1539/10). W ocenie Sądu bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż w judykaturze jest prezentowany również pogląd przeciwny (por. wyroki WSA o sygn. akt IV SA/Wa 128/08, IV SA/Wa 1202/08, IV SA/Wa 1620/08, IV SA/Wa 375/09, IV SA/Wa 1875/09, IV SA/Wa 97/10 oraz NSA o sygn. akt II OSK 750/10,1062/10,1912/11). Różnica oceny, co do prawidłowej wykładani norm prawnych nie może stanowić przesłanki uznania, iż orzeczenie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa, w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Zdaniem Sądu, nie może odnieść zamierzonego skutku przywołana przez skarżących argumentacja, gdzie wyrażono inne poglądy, co do właściwej wykładni wskazanych regulacji i wywodzono, że zakres ingerencji w prawa własności, w związku z realizacją drogi serwisowej, która - w ocenie strony - nie stanowiła integralnej części realizowanej ulicy [...] nie był uprawniony. Nie mogły też odnieść skutki argumenty o całkowitej nieprzydatności wskazanej drogi dla zakładanych celów (alternatywny dojazd do działek), czy nieproporcjonalności jej cech (zbyt szeroka na drogę serwisową). Kwestie zasadności przyjętych rozwiązań (w tym ingerencji w prawa własności) nie ma znaczenia w kontekście orzekania w przedmiocie lokalizacji drogi, w myśl zastosowanej przez organ wykładni, której nie można przypisać rażącego naruszenia prawa.