Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 6 k.p.a., który ustanawia zasadę praworządności, a postawiony poza związkiem z regulacją prawa materialnego i prawa procesowego nie daje podstaw do rozpoznania. Jeżeli powiązać z zarzutami naruszenia art. 1 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych i art. 1 ustawy o drogach, to jak wskazano w sprawie nie została rażąco naruszona zasada praworządności.
Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. Artykuł 7 k.p.a. ustanawia trzy odrębne przedmiotowo zasady ogólne obowiązujące w postępowaniu administracyjnym. Jeżeli wyprowadzić to z uzasadnienia skargi kasacyjnej, zarzut ten dotyczy naruszenia zasady ogólnej prawdy obiektywnej. Zarzucono bowiem zaniechanie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Zarzut ten nie jest zasadny. Przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej, a w konsekwencji kontroli Sądu podlegała decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest ustalenie czy decyzja została wydana z ciężkim, kwalifikowanym naruszeniem prawa, nie jest natomiast ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej. Stan faktyczny wynikał z decyzji, w zakresie kwestionowanym przez skarżących. Nie było zatem podstaw do podejmowania czynności postępowania wyjaśniającego. Na przeprowadzenie wykładni przepisów prawa co do sposobu określenia dróg tworzących układ komunikacyjny nie zachodzi konieczność prowadzenia postępowania wyjaśniającego.
Nie przeprowadzono zasadności zarzutu naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przez powiązanie z regulacją przepisów prawa materialnego. Jeśli powiązać z zarzutami naruszenia art. 1 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji i art. 1 ustawy o drogach publicznych, to jak wskazano nie ma uzasadnionych podstaw do wyprowadzenia rażącego naruszania prawa w zakresie zarzutu wyprowadzonego co do terminologii jaką wprowadzono w decyzji Prezydenta Miasta Poznania z [...] kwietnia 2009 r. nr 65/2009 o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej a tym samym co do zaskarżonej do sądu decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] marca 2012 r. nr [...] oraz zaskarżonego wyroku.
Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 106 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości, wynika z akt sprawy. Sąd przeprowadza dowód z dokumentów jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. W sprawie takich wątpliwości nie było dla oceny wystąpienia rażącego naruszenia prawa. Należy podkreślić, że nie ma podstaw do żądania przeprowadzenia dowodów dotyczących okoliczności faktycznych wynikających z przepisów prawa, które nie miały zastosowania w sprawie (art. 10 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych) zwłaszcza gdy akt prawa miejscowego nie obowiązywał w dniu rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy.
W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.