Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędzia NSA Anna Łuczaj /spr./ Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 października 2007 r., sygn. akt II SA/Ol 552/07 w sprawie ze skargi Gminy Z. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 9 października 2007 r., sygn. akt II SA/Ol 552/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Gminy Z. - Burmistrza Z. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, iż rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 7 kwietnia 2006 r. Wojewoda [...] stwierdził nieważność Uchwały Rady Miejskiej w Z. Nr [...] z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Z. w obrębie geodezyjnym D.. W ocenie Wojewody brak jest zgodności ustaleń miejscowego planu z ustaleniami studium. Z wyrysu planu miejscowego wynika bowiem, że teren przeznaczony w planie pod zabudowę mieszkaniową o symbolu 1 MN oraz teren przeznaczony pod zieleń urządzoną o symbolu 1 ZP w studium oznaczony jest jako teren łąk cennych przyrodniczo. Stwierdzone niezgodności miejscowego planu z ustaleniami studium pozostają w rażącej sprzeczności z treścią art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie Gmina Z. zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i art. 165 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ograniczenie samodzielności gminy w wykonywaniu władztwa planistycznego.
Nadto zarzucono naruszenie art. 20 i art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) przez bezzasadne przyjęcie, że to temu organowi a nie gminie przysługuje wyłączna kompetencja do oceny zgodności studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i błędne przyjęcie, że nastąpiło naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, a nadto uchybienie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym przez przyjęcie, że przedmiotowa uchwała rażąco narusza prawo.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie. Organ wskazał, że zagwarantowana w art. 165 Konstytucji samodzielność gminy nie wyklucza jej podporządkowania prawu. Organy samorządu terytorialnego, jako organy władzy publicznej, obowiązane są działać na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji). Samodzielność gminy nie wyklucza instytucjonalnego i społecznego nadzoru nad działaniami organów gminy, ani kontroli jej działalności, o czym stanowi wprost art. 171 Konstytucji. Ustawa o samorządzie gminnym w art. 91 przyznaje organom nadzoru kompetencje do władczego wkroczenia w działalność gminy. W ocenie Wojewody skarżąca tylko formalnie wypełniła przesłankę wyrażoną w art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez stwierdzenie zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego tej gminy, uchwalonym uchwałą Rady Miejskiej w Z. Nr [...] z dnia [...]. Wojewoda podkreślił, że podstawową wytyczną określającą ustalenia przeznaczenia terenu objętego granicami planu jest studium gminne. Każde planowane przedsięwzięcie wykraczające poza założenia studium winno być poprzedzone nowelizacją uchwały w sprawie studium.