Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Rzążewska Sędziowie Sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.) Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B.B.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 września 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1225/07 w sprawie ze skargi B.B.W. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] kwietnia 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 26 września 2007 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1225/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B.B.W. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] kwietnia 2007 r., utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia [...] listopada 2006 r. o odmowie stwierdzenia posiadania przez skarżącego obywatelstwa polskiego.
Z ustaleń Sądu I instancji wynika, iż rodzice skarżącego byli obywatelami polskimi, w związku z tym skarżący, urodzony w dniu 5 listopada 1925 r. w S., nabył obywatelstwo polskie przez urodzenie na podstawie art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 7, poz. 44 ze zm.). W 1948 r. B.W. wyjechał do Izraela, gdzie w dniu 1 lipca 1948 r. nabył obywatelstwo izraelskie. Po przybyciu do Izraela skarżący pracował jako mleczarz, później jako ślusarz. W okresie od dnia 2 kwietnia 1950 r. do dnia 14 lipca 1979 r. skarżący należał do sił rezerwowych wojska izraelskiego.
Sąd I instancji podkreślił, iż zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było ustalenie, czy w niniejszej sprawie miały miejsce zdarzenia skutkujące utratą obywatelstwa polskiego przez skarżącego na podstawie art. 11 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego.
Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 11 pkt 1 cyt. ustawy utrata obywatelstwa polskiego następowała przez nabycie obcego obywatelstwa. Przepis ten zawierał jeden wyjątek, według którego osoby zobowiązane do czynnej służby wojskowej w Polsce, zgodnie z obowiązującymi przepisami, mogły nabyć obywatelstwo obce dopiero po uzyskaniu zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego, gdyż w przeciwnym razie nie przestawały być uważane wobec państwa polskiego za obywateli polskich. Zdaniem Sądu, wskazane wyżej zastrzeżenie dotyczące możliwości nabycia obywatelstwa państwa obcego dopiero po uzyskaniu stosownego zwolnienia od obowiązku wojskowego, obejmowało swym zakresem tylko i wyłączanie przypadek utraty obywatelstwa wskazany w art. 11 pkt 1 powołanej ustawy, albowiem wyłącznie w tym przepisie mowa jest o utracie obywatelstwa polskiego przez nabycie obywatelstwa państwa obcego. W ocenie Sądu I instancji, przedmiotowe zastrzeżenie nie obejmuje przypadku wskazanego w art. 11 pkt 2 cyt. ustawy z 1920 r., w którym nie wspomina się w ogóle o nabyciu obywatelstwa państwa obcego jako podstawie utraty obywatelstwa polskiego. Zdaniem Sądu, organy obu instancji dokonując w pierwszej kolejności analizy postanowień przepisu art. 11 pkt 1 cyt. ustawy oraz obowiązujących przepisów normujących wówczas sprawy powszechnego obowiązku wojskowego, zasadnie doszły do przekonania, iż skarżący przez nabycie obywatelstwa izraelskiego, tj. spełnienie przesłanki określonej w art. 11 pkt 1 w/w ustawy nie mógł utracić obywatelstwa polskiego.
Sąd I instancji wskazał, iż organy słusznie skupiły się na analizie dyspozycji przepisu art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, zgodnie z którym utrata obywatelstwa polskiego następowała z mocy prawa przez przyjęcie urzędu publicznego lub wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody wyrażonej w przypadkach zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym, w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu.