Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 października 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 754/17 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, 2. zasądza od Miasta [...] na rzecz [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] kwotę 510 (pięćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 11 października 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 754/17, oddalił skargę [...] Sp. z o.o. w [...] na uchwałę nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] maja 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]".
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy: [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] maja 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]", domagając się stwierdzenia jej nieważności w zakresie § 6 ust 1 pkt 12. Zaskarżonej uchwale zarzuciła m in. naruszenie art. 46 ust 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu i rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1537 ze zm.) - dalej: "ustawa o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych", poprzez jego niezastosowanie i uchwalenie § 6 ust 1 pkt 12, który ustanawiając ograniczenia w możliwości lokalizowania na terenie objętym tymże planem stacji bazowych telefonii komórkowej, w tym m in. poprzez nieostre, niezdefiniowane pojęcie "dominanty" i uznaniowe ograniczenie możliwości lokalizowanych urządzeń, uzależniające możliwość zlokalizowania niezbędnej infrastruktury od uznania organów administracji, w sposób rażący naruszają wskazany przepis ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Spółka zarzuciła też naruszenie art. 87 ust 2 i art. 94 Konstytucji w związku z art. 14 ust 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) - dalej: "u.p.z.p.", oraz art. 4 ust 1 i art. 15 ust 2 pkt 10 w związku z art. 1 ust 2 pkt 10 u.p.z.p., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uchwalenie skarżonych postanowień planu z pominięciem regulacji rangi konstytucyjnej i ustawowej, dotyczących zasad tworzenia aktów prawa miejscowego oraz pominięciem intencji ustawodawcy dotyczących znaczenia infrastruktury telekomunikacyjnej dla społeczności lokalnych. W skardze podniesiono również zarzut dopuszczenia nieostrych i uznaniowych ograniczeń w zakresie warunków lokalizowania stacji bazowych telefonii komórkowej na obszarze objętym MPZP, powodujących ograniczenie możliwości rozwoju sieci telekomunikacyjnych, przy braku ograniczeń w lokalizowaniu usług świadczonych za pomocą urządzeń i sieci kablowych oraz podziemnych, co w rezultacie powoduje bezprawne ograniczenie skarżącej w możliwości prowadzenia na tym terenie działalności telekomunikacyjnej pozwalającej na świadczenie usług bezprzewodowych za pomocą stacji bazowych wykorzystujących technologię połączeń radiowych, jak również dyskryminuje ją w stosunku do przedsiębiorców świadczących usługi telekomunikacyjne za pomocą sieci kablowych i podziemnych
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta [...] wniosła o jej oddalenie w całości.
Sąd pierwszej instancji, oddalając skargę wskazał, że postanowienia § 6 ust 1 pkt 12 zaskarżonej uchwały nie stanowią zakazów w rozumieniu art. 46 ust 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, a są to wyłącznie zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, mieszczące się w dopuszczalnym władztwie planistycznym gminy, zgodnie z art. 3 ust 1 u.p.z.p. Te zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego związane są z zapewnieniem ochrony walorów przyrodniczo-krajobrazowych terenu, na którym znajduje się północno zachodnia część [...] Parku Krajobrazowego oraz fragmenty rezerwatu "[...]". Postanowienia § 6 ust 1 pkt 12 uchwały nie stanowią o uniemożliwieniu lokalizowania inwestycji z zakresu działalności telekomunikacyjnej, bowiem inwestycje te są możliwe w adekwatnie dostosowanej do potrzeb ochrony formie, tak by zabezpieczyć wartościowe elementy systemu przyrodniczego. Sąd meriti zwrócił uwagę, że pojęcie "dominanty", wbrew wywodom skargi, znane jest w urbanistyce, a w znaczeniu potocznym oznacza dominującą cechę. Specyfika uwarunkowań terenowych, bliskość pasma "[...]", wymaga zachowania otwartego widoku, albowiem dbałość o walory krajobrazu między innymi decyduje o atrakcyjności miasta. Odnosząc pojęcie "dominanty" z § 6 ust 1 pkt 12 uchwały do pozostałych ustaleń planu, w tym parametrów zabudowy Sąd stwierdził, że nie zachodzą wątpliwości interpretacyjne w zakresie tego pojęcia.