Minister nie uwzględnił podnoszonych przez skarżącego zarzutów. Zdaniem organu, na spornym odcinku planowanej drogi nie występuje poszerzenie korpusu drogowego i nie zachodzi konieczność ingerencji w strukturę skarpy. Stan skarpy nie budzi zastrzeżeń w zakresie jej stateczności i konieczności zabezpieczenia przed erozyjnym działaniem wód powierzchniowych. W projekcie budowlanym znajdują się jednak stosowne wskazania dotyczące profilowania skarpy oraz zabezpieczeń przeciwerozyjnych przy pomocy humusowania i obsiania trawą. Minister wskazał zatem, że organ wydając decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, nie ma wpływu na poprawność wykonywania prac oraz ich zgodność z zatwierdzonym projektem. Kwestionowane natomiast przez skarżącego przyjęte rozwiązania techniczne mogą być, na etapie realizacji przedmiotowej inwestycji, przedmiotem odrębnego postępowania prowadzonego przez właściwego inspektora nadzoru budowlanego na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409).
Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył T. K. Wnosząc o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji skarżący podniósł, że w wyniku realizacji inwestycji nastąpi przesunięcie drogi w stronę skarpy znajdującej się na wysokości jego działek, na których stoją budynki. Sytuacja taka grozi nieobliczalnymi konsekwencjami dla budynków zlokalizowanych na skarpie, która już teraz się osuwa w wyniku dużego ruchu samochodów ciężarowych, co powoduje powstanie spękań w budynkach. Konieczne jest zatem umocnienie skarpy w ramach realizowanej inwestycji. Ponadto skarżący wskazał, że nie zostało przeprowadzone wiarygodne postępowanie dowodowe (w szczególności dowód z opinii biegłego) mające na celu weryfikację stanowiska projektanta dotyczące stateczności skarpy. Organ nie ustosunkował się również do wniosku skarżącego o poszerzenie istniejącego zjazdu na jego nieruchomość oraz do uwzględnienia budowy chodnika dla pieszych na odcinku od początku przedmiotowej inwestycji do wjazdu do nieruchomości skarżącego.
Minister wniósł o oddalenie skargi, wskazując, że z dokumentacji geotechnicznej nie wynika, aby zaobserwowano w otoczeniu pasa drogowego występowanie zjawisk osuwiskowych, czy też problemy ze statecznością skarpy, a zatem nie ma potrzeby wzmacniania jej. Przy czym w projekcie budowlanym ujęto profilowanie skarpy oraz jej zabezpieczenie przeciwerozyjne. Minister podkreślił również, że dokumentacja na ten temat została sporządzona przez zespół uprawnionych geologów, a rozwiązania techniczne zaproponowane w projekcie budowlanym nie podlegają badaniu przez organy administracji architektoniczno-budowlanej.
Wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Zdaniem WSA, organy dokonały właściwej oceny dowodów i nie naruszyły prawa.
Sąd wskazał, że z akt sprawy wynika, iż inwestor spełnił wszystkie wymagania wynikające ze specustawy drogowej dotyczące planowanej inwestycji i w związku z tym organ architektoniczno-budowlany zobligowany był zezwolić na realizację inwestycji drogowej. Przy czym, jak podniósł Sąd, organ właściwy do wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie jest upoważniony do korygowania rozwiązań przyjętych we wniosku o wydanie ww. decyzji. To inwestor samodzielnie dokonuje wyboru najbardziej korzystnych rozwiązań lokalizacyjnych i następnie techniczno-wykonawczych inwestycji, mając na uwadze spowodowanie jak najmniejszych uciążliwości dla właścicieli nieruchomości.