W tej sytuacji Sąd za nietrafny uznał zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 8, 7 i 77 K.p.a., jak również naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 11f ust. 1 pkt 4 i 8a specustawy drogowej.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył T. K. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie:
- prawa materialnego, tj. art. 11f ust. 1 pkt 4 i 8a specustawy drogowej przez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, poprzez uznanie, że zaskarżona decyzja spełnia wymogi ustawowe w zakresie uwzględnienia ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich oraz określenia szczególnych warunków zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych;
- przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 141 § 4 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., poprzez oddalenie skargi w sytuacji, gdy skarżący wykazał, że postępowanie organów dotknięte było wadami uniemożliwiającymi prawidłowe orzeczenie w zakresie ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich oraz określenia szczególnych warunków zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych.
W oparciu o powyższe zarzuty T. K. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.
Minister w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.
Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.
Na wstępie wskazać należy, że decyzje organów wydane zostały na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, której celem jest uproszczenie procedur dotyczących podejmowania aktów administracyjnych warunkujących rozpoczęcie budowy drogi publicznej. Akt ten przewiduje połączenie w jednej decyzji administracyjnej rozstrzygnięć o ustaleniu lokalizacji drogi, zatwierdzeniu podziału nieruchomości, przejmowaniu nieruchomości na własność publiczną i pozwoleniu na budowę.
Podkreślenia wymaga, że stosownie do art. 11i ust. 1 specustawy drogowej, w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nieuregulowanych w ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy - Prawo budowlane. Przepis art. 35 ust. 4 wyraźnie natomiast stanowi, że w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Nie pozostawia on tym samym organowi swobody w wyborze rozstrzygnięcia, w przypadku spełnienia przez inwestora określonych w ustawie warunków.