Z powyższego wynika zatem, że nietrafne są również zarzuty skarżącego, iż postępowanie organów administracji publicznej dotknięte było wadami, które uniemożliwiły prawidłowe orzeczenie w zakresie ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich oraz określenia szczególnych warunków zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych. Zauważyć należy, że sprowadzają się one w swej istocie do nieprzeprowadzenia przez organ dowodu z opinii biegłego na okoliczność prawidłowości przyjętych przez inwestora rozwiązań technicznych zabezpieczenia skarpy. Odnosząc się tak sformułowanego zarzutu wskazać należy, że opinia na ten temat została sporządzono przez zespół uprawnionych geologów, skarżący natomiast nie przedstawił żadnych dowodów, opinii, które podważyłyby dokonane przez nich ustalenia. Zasadnicze znaczenie ma także fakt, że rozwiązania techniczne ujęte w projekcie architektoniczno-budowlanym nie podlegają badaniu przez organy administracji architektoniczno-budowlanej. Organy takie nie są zatem władne nakazać inwestorowi przyjęcia i zastosowania konkretnych rozwiązań technicznych, zgodnie z wolą uczestników postępowania (art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego).
Tak więc słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, że podnoszona przez skarżącego kwestia prawidłowości przyjętych rozwiązań technicznych, zwłaszcza w zakresie odpowiedniego zabezpieczenia skarpy, będzie mogła być podnoszona na etapie realizacji przedmiotowej inwestycji, w odrębnym postępowaniu przed organami nadzoru budowlanego, jako właściwymi do kontrolowania sposobu realizacji inwestycji. Skarżący w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w realizacji robót budowlanych bądź wystąpienia wskazywanych przez niego zagrożeń związanych z pracami budowlanymi na etapie realizacji przedmiotowej inwestycji, będzie mógł zatem wystąpić do właściwego wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego o podjęcie stosownych czynności w trybie art. 50-51 Prawa budowlanego.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku Sądu pierwszej instancji wskazuje na tok rozumowania, który doprowadził do określonej oceny rozstrzygnięcia podlegającego zaskarżeniu. Zostało ono przy tym sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne wymienione w przepisie art. 141 § 4 P.p.s.a. i pozwala jednoznacznie ustalić przesłanki, jakimi kierował się Wojewódzki Sąd Administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie. Uzasadnienie wyroku zawiera też stanowisko co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd odniósł się do zarzutów i argumentów przedstawionych w skardze oraz wszechstronnie wyjaśnił podstawę prawną wyroku. Tym samym nie został naruszony art. 141 § 4 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. poprzez niezasadne oddalenie skargi.
W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.