Zawieszenie postepowania administracyjnego z naruszeniem art. 97 K. p. a., przez organ administracyjny, który prawomocnym wyrokiem uwzgledniajacym skargę na bezczynność został zobowiązany do załatwienia sprawy- jest przesłanką nałożenia grzywny przez sąd (art. 154 par. 3 P. p. s. a).
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie sędzia NSA Jacek Chlebny sędzia NSA Wiesław Kisiel (spr.) Protokolant Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Tychy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 grudnia 2007 r. sygn. akt II SA/Gl 732/07 w sprawie ze skargi G. J. i R. J. na niewykonanie orzeczenia sądu przez Prezydenta Miasta Tychy w sprawie warunków zabudowy terenu oddala skargę kasacyjną
1. Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2007 r., II SA/Gl 732/07, ze skargi G. J. i R. J., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wymierzył Prezydentowi Miasta Tychy grzywnę w wysokości 3.000 zł za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 października 2006 r. II SAB/Gl 18/06. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji podał następujący stan sprawy:
a) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 2 października 2006 r. II SAB/Gl 18/06 po rozpoznaniu skargi G. J. i R. J. na bezczynność Prezydenta Miasta Tychy zobowiązał ten organ do wydania w terminie 2 miesięcy rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku skarżących z dnia 2 września 2002 r. o wydanie warunków zabudowy terenu.
b) Postanowieniem z dnia [...] marca 2007 r., nr [...], Prezydent Miasta Tychy zawiesił postępowanie. Postanowienie to zostało uchylone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach w dniu [...] maja 2007 r.
2. Orzekając w sprawie ze skargi G. J. i R. J., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 5 grudnia 2007 r., II SA/Gl 732/07 wymierzył Prezydentowi Miasta Tychy grzywnę w wysokości 3.000 zł z uwagi na niewykonanie orzeczenia z dnia 2 października 2006 r. II SAB/Gl 18/06.
Jeżeli orzeczenie sądu zobowiązuje organ do wydania aktu w oznaczonym terminie, to zarówno niewydanie tego aktu w ogóle jak i wydanie go po tym terminie oznacza, że organ nie wykonał wyroku.
Termin wyznaczony przez sąd administracyjny w wyroku jest terminem dodatkowym w stosunku do terminów z art.35 § 2 i § 3 k.p.a. i nie tylko nie może być przedłużony, ale w terminie tym nie można - co do zasady - zawieszać postępowania w trybie art.37 § 2 k.p.a., chyba, że zachodzą obligatoryjne podstawy zawieszenia lub zostanie złożony zgodny wniosek stron (por. L. Żukowski glosa do postanowienia z dnia 12 maja 1998 r. IV SA 1317/96, OSP 1999, z. 3, poz.57).
Czynności Prezydenta Miasta Tychy ograniczyły się po zwrocie akt do dwukrotnego zawieszenia postępowania, przy czym Samorządowe Kolegium Odwoławcze za każdym razem uchylało postanowienia organu I instancji oraz do przedłużenia terminu załatwienia sprawy.
Dopuszczenie do możliwości zawieszania postępowania, czasem kilkakrotnego (w niniejszej sprawie dwukrotnego) czyniłoby zupełnie iluzorycznym termin ustalony przed sąd do załatwienia sprawy i wywoływało konsekwencje w postaci pozbawienia wyroku sądu skuteczności.
3. Prezydent Miasta Tychy w skardze kasacyjnej zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art.45 ust.1 w zw. z art.13 ust.1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999, nr 15, poz.139 z późn. zm. - dalej "ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym"), art.174 ust.2 w zw. z art.106 §§ 3, 4 i 5, a także art.153 i art.154 P.p.s.a.
Prezydent Miasta Tychy postanowienie z dnia [...] lipca 2007 r. znak: [...] o zawieszeniu postępowania oparł na treści art.45 ust.1 w zw. z art.13 ust.1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy te określają podstawy obligatoryjnego zawieszenia. Na poparcie swego stanowiska o zasadności i prawidłowości zawieszenia postępowania administracyjnego skarga kasacyjna powołała liczne wyroki sądów administracyjnych uznających że zawieszenie w zakresie przewidzianym prawem nie jest bezczynnością (wyrok NSA z dnia 13 października 1998 r. II SA 937/98; wyrok NSA z dnia 5 listopada 1998 r. I SA 950/98; wyrok NSA z 15 maja 2000, IV SAB 143/99; wyrok NSA z dnia 30 maja 2001 r., I SAB 72/00, wyrok WSA z dnia 29 marca 2006 r. I SAB/Wa 4/06).