Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1588/07 w sprawie ze skargi M.N. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] maja 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M.N. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] maja 2007 r. utrzymującą w mocy decyzję tego organu z grudnia 2006 r., na mocy których odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Dolnośląskiego z [...] lipca 2005 r. odmawiającej wydania skarżącemu dokumentu potwierdzającego posiadanie obywatelstwa polskiego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Skarżący urodził się w dniu 19 marca 1952 r. w Ś. jako obywatel polski, M. /N./ S., syn M. i R. W dniu 22 lutego 1957 r. rodzice skarżącego wystąpili z podaniem do Rady Państwa o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego na izraelskie - dla siebie oraz swojego syna M. - w związku z wyjazdem na stałe do Izraela. Po przyjeździe do Izraela w 1957 r. skarżący nabył obywatelstwo izraelskie.
Odmawiając stronie poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego Wojewoda Dolnośląski stwierdził, iż zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25), warunek uzyskania zezwolenia na zmianę obywatelstwa został spełniony, skarżący bowiem otrzymał zezwolenie na zmianę obywatelstwa w drodze uchwały nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na pobyt stały do państwa Izrael, a następnie nabył obywatelstwo obce.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, oddalając skargę na decyzje Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji wojewody, stwierdził, że dla ustalenia czy kontrolowana decyzja została podjęta z rażącym naruszeniem prawa nie wystarczy stwierdzenie, że dokonano błędnej wykładni prawa. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, którego zastosowanie nie wymaga wykładni. W ocenie Sądu rozbieżności w orzecznictwie sądowym co do wykładni przepisów art. 13 ustawy o obywatelstwie polskim z 1951r., a zatem co do charakteru i skutków jakie wywołała uchwała Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na pobyt stały do Państwa Izrael, nie pozwalają więc przyjąć, że w rozpoznawanej sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa.
W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżący podniósł zarzuty naruszenia art. 11 ust. 1 i ust. 5 oraz art. 13 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, a także art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 k.p.a., które miało wpływ na wynik sprawy. Zdaniem strony, zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, uchwała Rady Państwa z 23 stycznia 1958 r. mogła stanowić indywidualne zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego pod warunkiem, że stosowne podanie strony zostało przedstawione Radzie Państwa przez Prezesa Rady Ministrów przed podjęciem tej uchwały. W rozpoznawanej sprawie nie wykazano, że warunek ten został spełniony, tj. że wniosek rodziców skarżącego z 22 lutego 1957 r. został przekazany Radzie. Powyższe, w ocenie skarżącego, świadczy o rażącym naruszeniu art. 11 i art. 13 ustawy o obywatelstwie polskim z 1951 r. oraz art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 k.p.a. Strona skarżąca podniosła, że wykładnia przepisów art. 11 i art. 13 ustawy z 1951 r. w zakresie samodzielnego określania trybu wydawania przez Radę Państwa zezwoleń na zmianę obywatelstwa nie nasuwa jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych. Występujące w judykaturze i doktrynie rozbieżności dotyczą jedynie kwestii formy wydania przez Radę Państwa zezwoleń, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o obywatelstwie polskim. W oparciu o tak sformułowane i uzasadnione podstawy kasacyjne skarżący wniósł o uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz zaskarżonych decyzji Prezesa Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.