Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Łuczaj, Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.), Sędzia WSA (del.) Piotr Korzeniowski, Protokolant starszy asystent sędziego H. S., po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Parafii E. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 659/17 w sprawie ze skargi Parafii E. w W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 marca 2017 r. nr ... w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Uzasadnienie strona 1/5

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 września 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 659/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Parafii ... na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 marca 2017 r. nr ... w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte na skutek złożenia, w trybie art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, wniosku z dnia 10 marca 2011 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody M. nr ... z dnia 6 lutego 2006 r., w części dotyczącej przekazania na własność Parafii ... niezabudowanej nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr ew. ... o pow. ... m2 w obrębie .... Sąd zauważył, że podstawę materialnoprawną kontrolowanej w nadzorze decyzji Wojewody M. stanowił art. 24 ust.1 pkt 3, ust. 2 i 5 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczpospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 73, poz. 324 ze zm.). Zgodnie z powołanym przepisem, na wniosek kościelnej osoby prawnej wszczyna się postępowanie w przedmiocie przywrócenia własności przejętych na rzecz państwa nieruchomości lub ich części: m.in. przejętych na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego W. (Dz.U. Nr 50, poz. 279), z zastrzeżeniem ust. 3. zgodnie z ust. 2 i 3 tego artykułu jeżeli własność nieruchomości nie może zostać przywrócona, właściwej kościelnej osobie prawnej przyznaje się nieruchomość zamienną, a jeżeli przyznanie nieruchomości zamiennej nie jest możliwe - odszkodowanie według przepisów określonych w ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127; Nr 103, poz. 446 i Nr 107, poz. 464; z 1993 r. Nr 47, poz. 212 i Nr 131, poz. 629 oraz z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i Nr 31, poz. 118). W odniesieniu do gruntów objętych dekretem określonym w ust. 1 pkt 3 przedmiotem postępowania jest ustanowienie użytkowania wieczystego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny argumentował, że w postępowaniu nadzorczym rolą organu nadzoru jest wyłącznie ustalenie czy badana w tym trybie decyzja ostateczna obarczona jest którąkolwiek z kwalifikowanych wad wymienionych w art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, uzasadniających jej wyeliminowanie z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc. W realiach niniejszej sprawy oznaczało to, iż obowiązkiem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji było ustalenie czy kontrolowana decyzja Wojewody M. z dnia 6 lutego 2006 r. rażąco narusza ww. przepis 24 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczpospolitej Polskiej.

Sąd podkreślił, że w realiach niniejszej sprawy istotne jest to, że wyrokiem z dnia 29 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 2153/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przedstawił zalecenia dla organu nadzorczego w prowadzonym ponownie postępowaniu. Treść zaleceń koncentrowała się w istocie na konieczności oceny czy przedmiotowa działka nr ... ma dostęp do drogi publicznej. W ocenie Sądu, organ nadzoru powołanemu obowiązkowi sprostał. W zaskarżonej decyzji ustalił bowiem, na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż nieruchomość sporna, w dacie przekazania jej na własność Parafii, graniczyła bezpośrednio z drogą publiczną - A. Przywołując treść art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym(Dz.U. z 2016 r. poz. 778 ze zm.) Minister wskazał, że przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Brak dojazdu, przy położeniu bezpośrednio przy A. oznacza tylko, że do nieruchomości spornej nie prowadzi zjazd z drogi publicznej. Nie oznacza to jednak, że w dacie przekazania na rzecz Parafii była pozbawiona dostępu do drogi publicznej. Swój pogląd w tym zakresie poparł stanowiskiem zawartym w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt II OSK 1163/07, w którym wskazano, że przesłanka dostępu do drogi publicznej zrealizowana jest nie tylko w przypadku samego istnienia zjazdu, ale także wówczas, gdy w stanie faktycznym sprawy istnieje potencjalna możliwość wykonania zjazdu, a także, gdy z wniosku wynika, że zapewniony będzie pośredni dostęp do drogi publicznej - za pośrednictwem drogi wewnętrznej lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności. Naczelny Sąd Administracyjny w tym wyroku podkreślił również, że odmowa wydania warunków zabudowy dla konkretnej inwestycji, polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego z parkingiem podziemnym oraz pełną infrastrukturą techniczną na działce nr ... położonej przy A., nie oznacza, że rezultat postępowania byłby taki sam w przypadku wskazania przez wnioskodawcę innego rozwiązania komunikacyjnego dla zamierzonej inwestycji. Tym samym, zdaniem Sądu pierwszej instancji, nie można przyjąć jako prawidłowego stanowiska skarżącej Parafii, które można sprowadzić do stwierdzenia, że skoro działka nr ... nie ma dostępu do drogi publicznej, to tym samym przy wydawaniu decyzji regulacyjnej opartej na art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczpospolitej Polskiej, rażąco naruszono zasadę ekwiwalentności przez przyznanie na własność Parafii nieruchomość o wartości rażąco niższej, niż nieruchomość utracona przez Parafię na podstawie dekretu warszawskiego. Obowiązkiem Wojewody M. w postępowaniu regulacyjnym było przyznanie za nieruchomość utraconą na podstawie tzw. dekretu warszawskiego - nieruchomość zamienną i zdaniem Sądu organ dopełnił tego obowiązku. Z tego powodu, w ocenie Sądu, nie mogły w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego odnieść skutku powoływane przez skarżącą podstawy stwierdzenie nieważności kwestionowanej decyzji. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd podzielił stanowisko organu nadzoru, iż brak jest podstaw do uznania, że decyzja Wojewody M. z dnia 6 lutego 2006 r. w części dotyczącej dz. nr ... rażąco narusza prawo.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6281 Regulacje spraw majątkowych
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji