Dnia 23 kwietnia 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia NSA Jolanta Rudnicka sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak /spr./ Protokolant starszy sekretarz sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Łódzkiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 października 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 850/13 w sprawie ze skargi Gminy Miasta Radomsko na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 23 października 2013 r. (SA/Łd 850/13), po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy Miasta Radomsko na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - fragmentu terenu miasta Radomska w rejonie ulic: Warszyca-Brzeźnicka-Piłsudskiego, przedłużenie Targowej, do terenów PKP, uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze. U podstaw wyroku Sądu I instancji legły następujące ustalenia.
W dniu 23 sierpnia 2013r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wpłynęła, złożona za pośrednictwem organu, skarga Gminy Miasta Radomsko na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia [...] czerwca 2013r., [...], w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej w Radomsku z dnia 20 maja 2013r. Nr XXXVIII/338/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta Radomsko w rejonie ulic: Warszyca-Brzeźnika-Piłsudskiego, przedłużenie Targowej, do terenów PKP.
Strona skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego aktu i obciążenie Wojewody Łódzkiego kosztami postępowania w sprawie zarzucając rażące naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm. - w dalszej części uzasadnienia jako: ustawa) w związku z § 4 pkt 9 lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1587 - dalej jako: rozporządzenie) oraz art. 28 ustawy.
Uzasadniając strona wskazała, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Wymóg ten został spełniony zarówno w odniesieniu do określenia w planie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy infrastruktury technicznej jak i systemów komunikacji. Ustalenia te zostały ujęte w § 11 uchwały, ustalony został podstawowy układ drogowy, który stanowi drogi publiczne, jak również drogi wewnętrzne i ciągi piesze stanowiące uzupełnienie podstawowego układu drogowego. Dalej, iż w kwestii dostępności działek budowlanych do dróg publicznych, należy mieć na uwadze definicję działki budowlanej z art. 2 pkt 12 ustawy, zgodnie z nią nie każda działka wydzielona geodezyjnie jest działką budowlaną. Działkę budowlaną stanowić może nieruchomość gruntowa, która to zgodnie z definicją z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami rozumiana jest jako grunt wraz z częściami składowymi, z wyłączeniem budynków i lokali, jeżeli stanowią odrębny przedmiot własności, posiadająca dodatkowo cechy geometryczne umożliwiające zlokalizowanie obiektów budowlanych zgodnie z ustaleniami planu miejscowego oraz posiadająca dostęp do drogi publicznej oraz wyposażony jest w infrastrukturę techniczną. W przypadku gdy wydzielona geodezyjnie działka nie spełnia tych warunków nie może zostać uznana za działkę budowlaną. Zgodnie zaś z zapisami art. 2 pkt 14 ustawy sformułowanie dostępności do drogi publicznej nie wskazuje na konieczność, aby każda działka w rozumieniu zapisów art. 2 pkt 12 ustawy, posiadała zapewniony w planie miejscowym bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Strona skarżąca wskazała na wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2009r., IV SA/Wa 1433/09, gdzie czytamy, iż "oczywistym jest, że pojęcie dostępu do drogi publicznej należy rozumieć możliwie jak najszerzej. Dlatego warunek dostępu do drogi publicznej spełniony jest zawsze wtedy, kiedy na przedmiotową działkę można dostać się - zgodnie z prawem - z drogi publicznej. Ustawodawca nie stawia przy tym wymagań co do rodzaju tego dostępu, czy ma być to droga, ścieżka itp.". Z kolei w orzeczeniu z dnia 15 grudnia 2010r., II SA/Gd 604/10, WSA w Gdańsku wskazał, iż na organie planistycznym nie ciąży obowiązek zapewnienia wszystkim nieruchomościom bezpośredniego dostępu do drogi publicznej. Dodatkowo NSA, w wyroku z dnia 26 sierpnia 2011r., II OSK 1118/11, stwierdził, iż "w przypadku, gdy gmina z określonych względów nie może zapewnić nieruchomości objętej planem, na której dopuszczono zabudowę bezpośredniego lub ewentualnie nawet pośredniego dostępu do drogi publicznej, właściciel tej nieruchomości musi we własnym zakresie podjąć starania o zapewnienie sobie dojazdu do tej działki, korzystając z prawnie dopuszczalnych form, zarówno administracyjnoprawnych, jak i cywilnoprawnych.".