Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) Sędzia del. WSA Leszek Kamiński Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2011r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. Sp. z o. o. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 1054/10 w sprawie ze skargi A. Sp. z o. o. w K. na rozporządzenie Wojewody Małopolskiego z dnia [...] października 2006 r., nr [...] w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od A. Sp. z o. o. w K. na rzecz Sejmiku Województwa Małopolskiego kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę A. Sp. z o.o. w K. na rozporządzenie Wojewody Małopolskiego z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego.
Składając skargę na powyższe rozporządzenie skarżąca spółka podała, że jest właścicielką nieruchomości położonej w Krakowie, utworzonej z działki ewidencyjnej nr [...] i [...], obr. [...]Podgórze. Nieruchomość ta znajduje się na obszarze Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego, zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia, a zatem w ocenie skarżącej posiada ona interes prawny, który został naruszony przez wydanie niezgodnego z prawem rozporządzenia Wojewody. Naruszenie interesu prawnego skarżącej polega w jej ocenie na tym, że nie może ona zagospodarować swojej nieruchomości w zamierzony sposób - przez budowę zadaszonych kortów tenisowych wraz z zapleczem, ze względu na nielegalne ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości wynikające z przedmiotowego rozporządzenia.
Wskazano w skardze, że w dniu 1 sierpnia 2009 r. wszedł w życie przepis art. 21 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie. Przepis ten zmienił normę kompetencyjną i w miejsce wojewody upoważnił do tworzenia i likwidacji parków krajobrazowych sejmik województwa. W ocenie skarżącego, okoliczność ta nie może mieć znaczenia dla sprawy, bowiem kontrola sądowoadministracyjna jest wykonywana z punktu widzenia stanu prawnego obowiązującego w chwili wydawania zaskarżonego aktu.
Strona skarżąca podniosła, że jako podstawę kwestionowanego rozporządzenia Wojewoda Małopolski wskazał przepis art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 ze zm.) zwanej dalej u.o.p. Zaskarżone rozporządzenie w tym katalogu się nie mieści, albowiem ustawa nie przewiduje rozporządzeń wydawanych "w sprawie" bliżej nieokreślonego parku krajobrazowego. Wojewoda, a w obecnym stanie prawnym Sejmik Województwa, może utworzyć, zlikwidować, powiększyć park krajobrazowy lub zmniejszyć jego obszar w formie rozporządzenia w sprawie utworzenia, zmiany granic bądź likwidacji parku. W tym rozporządzeniu organ miał prawo określić nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części. W ocenie skarżącego, nawet gdyby przyjąć, że Wojewoda Małopolski przedmiotowe rozporządzenie mógł wydać, to w każdym przypadku powinien był uprzednio uzgodnić projekt rozporządzenia z radami gmin właściwymi miejscowo, zgodnie z art. 16 ust. 4 u.o.p.. Tymczasem Rada Miasta Krakowa nigdy takiego uzgodnienia nie dokonała.
W ocenie strony skarżącej wydając przedmiotowe rozporządzenie Wojewoda Małopolski naruszył zasadę proporcjonalności wynikającą tak z art. 31 Konstytucji RP, jak z art. 16 ust. 3 u.o.p., zgodnie z którym dopuszczalne jest tylko ustanowienie zakazów właściwych dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybranych spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikających z potrzeb jego ochrony. Natomiast zaskarżone rozporządzenie powiela jedynie treść art. 17 ust. 1 u.o.p., pomijając tylko dwa zakazy - lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od krawędzi brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego oraz używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych. Pominięcie to wynika tylko z faktu braku w parku krajobrazowym brzegów klifowych i pasa technicznego brzegów morskich oraz otwartych zbiorników wodnych o stosownej dla uprawiania sportów motorowych głębokości. Nie można, w ocenie strony skarżącej, uznać, że na terenie wszystkich parków krajobrazowych i w każdym ich miejscu istnieje konieczność wprowadzania wszystkich zakazów przewidzianych przez u.o.p., a zapisany w niej wybór nie może ograniczać się do automatycznego przepisania. Stąd zamiast wprowadzać wszelkie możliwe zakazy, Wojewoda powinien przeprowadzić analizę warunków, w jakich wskazane zakazy będą wprowadzane, a wszystko po to, aby przewidzieć jak konkretne, szczegółowe zakazy mogą oddziaływać na podlegający ochronie teren i czy w ogóle spełniać będą przewidziane w nich cele - ochronę przyrody.